عضو ستاد ترویج احکام با بیان این‌که اگر زن و مرد قصد کردند در جایی غیر از وطن خود برای همیشه زندگی کنند، آنجا وطن هر دو است، گفت: وطن اولیه زن و شوهر، وطن همسر حساب نمی‌شود.

حجت‌الاسلام حسین وحیدپور، عضو ستاد ترویج احکام در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری رسا در بیان حکم سفر روزه‌دار از وطن اول به وطن دوم گفت: کسی که دو وطن دارد و در ایام ماه رمضان قصد می‌کند از وطن اول به وطن دوم خود برود، در صورتی می‌تواند روزه بگیرد که اذان ظهر را یا در وطن اول و یا در وطن دوم باشد.

وی با بیان این‌که روزه فردی که مسافرت می‌کند و هنگام اذان ظهر در هیچ یک از دو وطن نیست، یعنی اذان ظهر را بین راه بوده، باطل است، افزود: این فرد باید پیش از ظهر در وطن اول بماند و پس از اذان خارج شود و یا اگر از وطن اول خارج شد، پیش از ظهر به وطن دوم وارد شود.

این عضو ستاد ترویج احکام خاطرنشان کرد: اگر کسی پیش از ظهر به وطن خود که صبح از آنجا خارج شده برگردد، در صورتی که در سفر مبطل و کاری که روزه را باطل می‌کند انجام نداده باشد، واجب است که روزه را ادامه داده و نیت روزه کند.

وی با بیان این‌که نیت ده روزه برای سفر یعنی تصمیم جدی برای این‌که فرد ده روز در جایی بماند، ادامه داد: کسی که در ماه مبارک رمضان 45 کیلومتر مسافرت کرده و یک یا دو روز بیشتر کار ندارد، نمی‌تواند نیت ده روز کند و در حالی که می‌داند دو روز بیشتر نمی‌ماند، قصد ده روز بی‌معنا است.

حجت‌الاسلام وحیدپور با اشاره به حکم زن و مرد پس از ازدواج در مسأله وطن، اظهار داشت: فردی که در تهران به دنیا آمده و بزرگ شده و در قم ازدواج کرده است و همسر این فرد هم متولد اصفهان است، قم وطن هیچ‌کدام آنها نیست.

وی خاطرنشان کرد: اگر زن و مرد قصد کردند قم وطن آنها باشد و برای همیشه در آنجا زندگی کنند، قم وطن هر دو است و در صورتی هم که از وطن اول خود، اعراض نکرده باشند، قم وطن دوم آنها محسوب می‌شود، اما وطن اولیه زن و شوهر، وطن همسر حساب نمی‌شود.