حضرت آیت‎الله جوادی گفت: خداوند نسبت به هر کسی که به پیامبر(ص) اهانت کند و هرچه دلش خواست بگوید، تحمل نخواهد کرد. گرچه وظیفه ما برپایی اعتراضات، راهپیمایی و مقاومت علیه اهانت‎کنندگان است.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حضرت آیت الله جوادی آملی امروز در جمع علما و روحانیان حوزه علمیه در مسجد اعظم قم، به تفسیر آیات ابتدایی سوره مبارکه قصص پرداخت و گفت: فضای مکه در زمان نزول سوره قصص، خفقان بود و گروه کوچکی به پیامبر(ص) ایمان آوردند و سران قریش به پیامبری پیامبر و با ایمان آوردن مخالف بودند.
مفسر قرآن کریم با اشاره به کلمه قصص گفت: کلمه قصص، مفعول مطلق نوعی و مفرد است و این کلمه در سوره مبارکه یوسف و آل‎عمران به آن اشاره شده است و در قرآن هم قصص و هم قصّاص حق است.
وی ادامه داد: اگر در سوره مبارکه اسراء خداوند فرمود «و بالحق انزلناه و بالحق نزل» زیرا هم تالی بالحق تلاوت می‎کند و هم شنونده، آیات را به دلیل «سنقرئک فلاتنسی» بالحق دریافت می‎کند و هم آورندگان آیات فرشتگان امین هستند، پس اگر سخن از تلاوت، قصص و نبأ می‎شود، صدر و ساقه آیات حق هستند.
حضرت آیت الله جوادی آملی ادامه داد: گرچه در مسائل علمی محض می‎گویند که «انظر الی ما قال و لاتنظر الی من قال» اما کتاب الهی را نمی‎توان با این قاعده خواند، در تفسیر قرآن هم انظر الی ما قال، هم انظر الی من قال و هم انظر الی من استمع؛ باید نگریست که لفظ چیست و چه کسی آن را گفته و چه کسی آن را شنیده است. باید در تفسیر صدر و سیاق آیات را در نظر داشت.
وی با اشاره به آیه شریفه «نتلو علیک من نبأ موسی و فرعون بالحق لقوم یومنون» خاطرنشان کرد: اخبار موسی و هارون سه قسمت است، یک قسمت مسائل جزیی و تاریخی است که در قرآن کریم مطرح نیست، زیرا قرآن کتاب تاریخ و قصه نیست، بخش دوم مبارزات وجود مبارک موسی کلیم(ع) در بخش‎های گوناگون بود؛ در این سوره بخشی از داستان حضرت موسی(ع) را که بیان‎گر مسضعف بودن قوم حضرت موسی(ع) و صبر کردن و هجرت کردن آنان و در نهایت پیروز شدن شان بر مستکبران است، را نقل می‎کند؛ همان مطالبی که در زمان نازل شدن این سوره برای اصحاب پیامبر(ص) اتفاق افتاده بود.
این استاد عالی حوزه علمیه قم بیان داشت: پیش از قیام حضرت موسی(ع)، فرعون آنان را به استضعاف کشیده بود، یعنی پست‎های کلیدی را به آنان نمی‎سپردند و از آنان به جای کارگر برای کارهای دشوار استفاده می‎کردند، وقتی حضرت موسی کلیم(ع) قیام کرد اولین سخنی که گفت این بود که «أن ارسل معی بنی‎اسرائیل»، وجود مبارک حضرت موسی(ع) بنی‎اسرائیل را زنده کرد؛ جریانی مشابه این برای پیامبران و مسلمانان در جریان هجرت از مکه و سپس بازگشت به آن واقع شد.
اراده خدا بر استعانت مستضعف قرار گرفته است
وی با بیان اینکه لفظ «نبأ» به معنی خبر نیست و نشان ‎دهنده اهمیت آن است، خاطرنشان کرد: خداوند سنت را نقل کرده است، این قضیه‎ای نیست که گذشته باشد، این جریان حق است نه اینکه گزارشش حق باشد، بلکه برای مسلمانانی که در مکه در زیر فشار بودند هم حق محسوب می‎شود و همچنین در آینده نیز واقع‎شدنی است و از این نبأ کسانی که ایمان آورده‎اند بهره می‎برند.
این استاد عالی حوزه علمیه قم با اشاره به آیه شریفه «و نرید أن نمن علی الذین استضعفو فی الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم الوارثین» گفت: اراده خداوند در گذشته و حال و آینده بر جریان حق مستقر است؛ خدایی خداوند بر این مورد اقتضا می‎کند که مستضعف را بر مستکبر به شرط استعانت او به خدا و تکیه کردن بر قدرت الهی، پیروز کند، چراکه قدرت فقط در اختیار خداوند تبارک و تعالی است.
وی با گرامی‎داشت یاد و خاطره شهیدان هشت سال دفاع مقدس افزود: جریان دفاع مقدس نموداری از این اراده الهی است. این اراده الهی هم تکوینی و هم بیان سنت است. تشریعی و زمان‎بردار نیست که در زمان و زمینی ویژه واقع شده باشد.
حضرت آیت الله جوادی آملی هتک حرمت اخیر نسبت به ساحت پیامبر اکرم(ص) را محکوم کرد و گفت: خداوند نسبت به هر کسی که به پیامبر(ص) اهانت کند و هرچه دلش خواست بگوید، تحمل نخواهد کرد، گرچه وظیفه ما برپایی اعتراضات، راهپیمایی و مقاومت علیه اهانت‎کنندگان است اما «فانتظرو انا معکم من المنتظرین»؛ نمی‎دانیم خداوند چگونه آمریکا و اسرائیل را به ذلت می‎کشاند، کار به دست کسی است که «بیده ملکوت کل شیء» و خداوند نمی‎خواهد و دوست ندارد که به پیامبر(ص) اهانت شود، نباید حالا که خداوند مهلت داده است، آمریکا و اسرائیل سوء استفاده کنند.
زندگی‎های مان قرآنی نیست
وی در بخش پایانی سخنان خود با تأکید بر زندگی قرآنی ادامه داد: ما قرآنی زندگی نمی‎کنیم، قرآن در زندگی ما حضور ندارد،ما اهل نماز، حج، زکات و روزه هستیم اما دین در زندگی ما نیست، این مناسک در حاشیه زندگی ماست.
این استاد برجسته حوزه علمیه قم بیان داشت: کسی که قرآنی زندگی می‎کند دهنده نعمت‎ها را خدا می‎داند و مراقب زبان خود است، نمی‎گوید نعمت را زید داد، بلکه می‎گوید که خدا داد و زید آورد، شهریه را خدا داد و فلانی آورد؛ ما یک بخش کار ما دین است و یک بخش کار ما زندگی است: «ما بکم من نعمت فمن الله».