این روزها مسئله حجاب یکی از موضوعات روز رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی است. مسئولان این موضوع را به هم حواله می‌دهند و این تشتت آرا باعث شده است موضوع با جدیت دنبال نشود.

محسن مهدیان طی یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: در خبرها آمده بود آقای قالیباف در دیدار با دانشجویان در پاسخ به انتقاد یکی از حاضران در مورد تشکیل وزارت بازرگانی گفته است با این تصمیم مخالف بوده ولی دولت اصرار به تشکیل وزارتخانه داشته است. اما نکته جالب این است که رئیس مجلس با وجود این نظر، در جلسه رأی‌گیری، به تفکیک این دو وزارتخانه رأی مثبت داده است.

با بررسی بیشتر مشخص شد آقای قالیباف به جهت اصرار دولت، نه‌تنها به این اراده، تمکین بلکه در اجرا کمک کرده است نظر دولت پیش رود. این رفتار در سیاست‌ورزی و حکمرانی حتما قابل تقدیر است.

این روزها مسئله حجاب یکی از موضوعات روز رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی است. موافق و مخالف درباره وضعیت حجاب و رفتار حاکمیت و اعمال قانون اظهارنظر می‌کنند. اما لابه‌لای همه این گفت‌وگوها یک روایت تلخ وجود دارد و آن‌هم سوءظن عمیق به نظام تصمیم‌گیری است؛ اینکه مسئولان این موضوع را به هم حواله می‌دهند و این تشتت آرا باعث شده است موضوع با جدیت دنبال نشود.

واقعیت این است که ما در مسائل مهم کشور نیازمند فداکاری کارشناسی هستیم. فداکاری کارشناسی چیست؟ پای رأی و نظر کارشناسی‌مان بایستیم و از آن دفاع و تلاش کنیم به سرانجام برسد اما در نقطه‌ای که کار به تشتت و عدم‌تصمیم‌گیری می‌رسد روی یک نظر اجماع کنیم تا اجرا از بلاتکلیفی خارج شود. فداکاری این است که مانع نشویم و فراتر از آن همراهی و دلسوزانه کمک کنیم تا اشکالات برطرف شود.

اصل این است که پشت سر همه تصمیمات مهم کشور باید اجماع وجود داشته باشد. اگر اجماع کارشناسی نیست اما اراده یکپارچه در اجرا وجود دارد و این اجماع تصمیم‌گیری است که وفاق ملی در پذیرش تصمیم می‌سازد.