خوشا آنان‌ که شهادت قسمتشان مى‌شود. خدا مى‌داند که بر خود واجب دانسته که به پیروى از على اکبر امام حسین در جبهه‌هاى حق علیه باطل حضور پیدا کنم و از حرم عمه سادات در حد توان خود دفاع کنم که در روز قیامت شرمنده مادر سادات حضرت زهرا (س) و ارباب بى‌کفنم نباشم.

 غم از دست دادن فرزند بسیار بزرگ است و برای پدر و مادر هیچ تجربه‌ای سخت‌تر از دست دادن پاره تنش نیست.

روز عاشورا هم وقتی علی اکبر(ع) نزد پدر آمد و اذن میدان طلبید. امام بى درنگ به او اجازه داد، اما در همان حال ناامید از حیات او، به قامت رعنایش نگریست و باران اشک از دیدگانش فرو ریخت.

آنگاه گفت: خدایا گواه باش، جوانى که در صورت و سیرت، ظاهر و باطن و گفتار، شبیه‏‌ترین مردم به رسولت پیامبر بود و هر گاه مشتاق دیدار پیامبرت مى‏‌شدیم، به این جوان نگاه مى‏‌کردیم، براى جنگیدن رهسپار شد.

در هشتم محرم که مرسوم است روضه حضرت علی اکبر(ع) خوانده شود، یادی می‌کنیم از جوانانی که در عصر ما از جان خود گذشتند تا ما در امنیت و آرامش باشیم که این نعمت بزرگ را مدیون ایثارگری و از خود گذشتگی آنان هستیم. جوانانی مانند شهید محمدحسین حدادیان و مهدی صابری و ...... که در وصیت نامه خود آرزو کرده بودند مانند حضرت علی اکبر به شهادت برسند.

شهید مدافع امنیت محمد حسین حدادیان
تا سوریه رفت و با تروریست‌های داعش جنگید، اما قسمتش این بود که اینجا در قلب تهران، شهید شود.

در جریان آشوب‌های بهمن ماه سال 1396 که توسط برخی دراویش وابسه به فرقه گنابادی در خیابان پاسداران رخ داد، چهار نفر به شهادت رسیدند که سه نفر آنها از نیروی انتظامی و یک نفر بسیجی بود.

در ساعات ابتدایی این آشوب، یک راننده یک دستگاه اتوبوس، خودرو خود را به ماموران نیروی انتظامی کوبید که به شهادت سه نفر از آنها منجر شد.

چند ساعت بعد، حوالی صبح، یک دستگاه خودرو سمند نیز تعدادی دیگر از نیروها از جمله چند نفر از بسیجیان را که برای کمک به نیروی انتظامی رفته بودند، زیر گرفت که در این میان یک نفر به شهادت رسید و چند نفر نیز به شدت مجروح شدند.

«محمدحسین حدادیان» جوان بسیجی بود که در این حادثه به شهادت رسید و علائم روی صورت و بدن او نشان ‌میداد، آشوبگران علاوه بر زیر گرفتن با ماشین، با چاقو نیز به وی آسیب رسانده بودند.
وی چند روز پیش از به شهادت رسیدنش از سوریه برگشته بود و مدتی در سرزمین شام مشغول دفاع از حرم حضرت زینب (س) بود. آنچه در ادامه خواهید خواند وصیتنامه این شهید عزیز است قبل از رفتن به سوریه است.

وصیت‌نامه بسیجى شهید محمدحسین حدادیان؛

بسم رب الشهداء و الصدیقین

خوشا آنان‌ که شهادت قسمتشان مى‌شود. خدا مى‌داند که بر خود واجب دانسته که به پیروى از على اکبر امام حسین(ع) در جبهه‌هاى حق علیه باطل حضور پیدا کنم و از حرم عمه سادات در حد توان خود دفاع کنم که در روز قیامت شرمنده مادر سادات حضرت زهرا سلام الله علیها و ارباب بى‌کفنم نباشم. جان ناقابلى دارم که پیش‌کش حضرت صاحب‌الزمان و نائب بر حقش امام خامنه‌اى مى‌کنم . مادر و پدر عزیزم؛ دست شما را مى‌بوسم و از شما مى‌خواهم بابت تمام اذیت‌هایى که کردم مرا حلال کنید و از حرف آنهایى که مى‌گویند ما براى پول و مادیات دنیا رفتیم ناراحت نشوید. پیرو خط رهبرى باشید که قطعاً راه درست و راه امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف مى‌باشد. اگرشهید نشویم مى‌میریم. خدا مى‌داند که چقدر در سینه‌ام حرف‌هایى دارم که حاکى از مظلومیت این سید، امام خامنه‌ا ی غریب اولاد پیغمبر است که حتماً فکر کردن به آنها مرا و امثال من را آزار مى‌دهد.

فرمانده شهید گروهان علی‌اکبر(ع) فاطمیون
همه او را به یک دلبستگی خاص می‌شناختند؛ آن هم حُبّ ِ حضرت علی اکبر(ع) بود. هرجا که به نام علی اکبر(ع) مزین بود مهدی صابری هم یک گوشه‌ آن مشغول بود. فرقی نداشت هیئت محلی‌شان باشد یا گروهان مخصوص تیپ فاطمیون. برای همین وصیت‌اش را بعد از بسم‌الله با «یا علی اکبر ِ لیلا» آغاز کرد. رفته بود که برای ایام فاطمیه برگردد، همین هم شد. روز شهادت حضرت زهرا(س) خبر شهادتش را آوردند.

«مهدی صابری» یکی از شهدای افغانستانی مدافع حرم است. بیست و چهار پنج سال بیشتر نداشت اما فرمانده توانای گروهان حضرت علی اکبر(ع) نیروی مخصوص تیپ فاطمیون بود، تیپی که بعده ها تبدیل به لشکر شد. در ماجرای گرفتن «تل قرین» که اهمیت فوق العاده‌ای در از بین بردن کمربند حائل رژیم صهیونیستی در بلندی‌های جولان داشت، اواخر سال 93 به شهادت رسید.

شهید صابری در بخشی از وصیت‌نامه خود نوشته است: روضه بدن ارباً ارباً؛ روضه وداع؛ روضه گودال؛ روضه در؛ روضه پهلو؛ روضه سر بریده. همیشه آرزو داشتم این روضه‌ها به سرم بیایند، خدا کند، یعنی می‌شود؟ رسیدن به سن ۳۰ سال، بعد از آقا علی اکبر(ع) برایم ننگ است.