همه اسناد و شواهد موجود به وضوح از این واقعیت درخور مباهات حکایت می‌کنند که دولت سیزدهم، دیپلماسی مقتدرانه و عزتمندانه را جایگزین دیپلماسی التماسی دولت قبل کرده است و تاکنون نه فقط در مقابل زورگویی‌های آمریکا و متحدانش با قدرت ایستاده است بلکه در مواردی آنها را تحقیر نیز کرده است.
 

حسین شریعتمداری در یادداشتی نوشت:

۱-‌ روز پنج‌شنبه ۲۴ شهریورماه، دولت‌های فرانسه، انگلیس و آلمان (تروئیکای اروپایی‌) با انتشار بیانیه‌ای اعلام کردند: «‌تحریم‌های مرتبط با برنامه اتمی و موشک‌های بالستیک ایران را که بر اساس متن برجام، قرار بود ۱۸ ماه اکتبر/۱۰ مهرماه‌، منقضی شود لغو نخواهند کرد»!
درپی صدور این بیانیه، «متیو میلر،» سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا اعلام کرد که کشورش در این زمینه با متحدان اروپایی خود هماهنگ بوده و از اقدام آنها حمایت می‌کند! ابتدا باید گفت؛ تروئیکای اروپایی به‌گونه‌ای درباره تحریم موشکی ایران سخن می‌گویند که انگار ایران از اروپا موشک وارد می‌کند!

این لاف گزاف درحالی است که از سوی دیگر به ایران التماس می‌کنند از فروش پهپاد و موشک به روسیه و برخی دیگر از کشورهای دیگر خودداری کند! و می‌دانند که برخی از کشورهای اروپایی نیز، در میان خریداران پهپاد و موشک‌های ما هستند. و اما، درباره بیانیه اخیر تروئیکای اروپایی گفتنی‌هایی هست. بخوانید!

۲- نیم نگاهی به برجام بیندازید. چه می‌بینید؟! مجموعه‌ای از امتیازات نقد که به حریف داده‌ایم، ده‌ها محدودیت که علیه کشورمان پذیرفته‌ایم و در مقابل تمامی آنها فقط چند وعده نسیه گرفته‌ایم که طرف مقابل به هیچیک -تاکید می‌شود که به هیچیک- از آن وعده‌ها عمل نکرده است. این همه در حالی است که اساس مذاکرات برای لغو تحریم‌ها بود ولی نه فقط هیچ تحریمی لغو نشد، بلکه تحریم‌ها دو برابر هم شد! آقای سیف اعتراف کرد که دستاورد ما از برجام تقریباً هیچ بوده است. شاید از آقای روحانی می‌ترسید که بگوید تحقیقاً هیچ بوده است! آقای دکتر صالحی تاکید کرد که آمریکا نه تنها یک‌بار، بلکه ده‌ها بار در تعهدات خود دبّه کرده است. آقای ظریف می‌گوید با وجود چند ماه که از تصویب برجام می‌گذرد، ما نمی‌توانیم در انگلیس حتی یک حساب بانکی باز کنیم! و در آلمان به هواپیمای حامل ایشان سوخت نمی‌دهند و هم ایشان تاکید می‌کند که اروپا به هیچیک از تعهدات خود عمل نکرده است. آقای نوبخت می‌گوید؛ حتی یک قطره نفت هم نمی‌توانیم بفروشیم و...

۳- حالا نیم نگاهی هم به آن سوی ماجرا بیندازید! آمریکا از برجام خارج شده است و آقای عراقچی پیش از خروج آمریکا گفته بود اگر آمریکا از برجام خارج شود، دیگر برجامی باقی نخواهد بود. اما آمریکا خارج شد و ما همچنان در برجام باقی ماندیم! گفتنی است پیش از این در کیهان تاکید کرده بودیم که برجام برای آمریکا یک سند طلایی است و آمریکا هرگز از آن خارج نشده و این امتیاز بزرگ را که با فریب تیم هسته‌ای کشورمان به دست آورده است از دست نمی‌دهد. بعد از خروج ترامپ از برجام عده‌ای به کیهان خُرده گرفتند که آن‌گونه نشد! ولی بعدها موگرینی اعتراف کرد که روحانی به ما (اروپا) تضمین داد که حتی در صورت خروج آمریکا از برجام، ایران از برجام خارج نمی‌شود! و خروج آمریکا از برجام بعد از کسب این تضمین صورت گرفت وگرنه برای آمریکا بسیار احمقانه بود که از سند طلایی برجام خارج شود.

ترامپ بعدها در مقابل اعتراض مقامات آمریکایی به خروج او از برجام، اعتراف کرد که درپی آن بود که با دولت وقت ایران برای بازگشت به برجام وارد مذاکره شود و صنایع موشکی و محدودیت حضور ایران در منطقه را هم به برجام اضافه کند! و البته دولت روحانی نیز درپی انجام آن بود که مقامات بالا دستی مانع از آن اقدام فاجعه‌بار شدند.

۴- هم‌اکنون آمریکا هیچ تعهدی در مقابل برجام ندارد، اروپا نیز هیچیک از تعهدات برجامی خود را نپذیرفته و انجام نمی‌دهد و فقط ایران است که همه امتیازات را داده است، تاسیسات هسته‌ای را به مرز نابودی کشانده است و در مقابل به جای لغو تحریم‌ها، با افزایش آن روبه‌رو شده است، ده‌ها فشار اقتصادی و سیاسی دیگر را نیز بر دوش کشیده است! و با ادامه حضور خود در برجام باید تعهدات و محدودیت‌های بعدی را هم بپذیرد! چرا؟! ادامه حضور ما در برجام یادآور حکایت آن سخنرانی است که با چشمان بسته سخنرانی می‌کرد و مستمعین یکی پس از دیگری سالن سخنرانی را ترک کرده و رفته بودند ولی او همچنان به سخن ادامه می‌داد! تا این که سرایدار سالن، کلید سالن را به او داد و گفت بنده هم مرخص می‌شوم! لطفاً بعد از پایان سخنرانی، خودتان در سالن را قفل کنید و تشریف ببرید!
۵- بعد از سومین سفر البرادعی، مدیرکل اسبق آژانس به ایران، طی یادداشتی در کیهان آورده بودیم که چالش هسته‌ای برای غرب فقط یک بهانه با هدف مقابله با پیشرفت‌های علمی ایران است و پیشنهاد کرده بودیم که تنها راه خنثی کردن این طرح آمریکا، خروج از NPT است.

در آن هنگام پیشنهاد کیهان با اعتراض شدید محافل آمریکایی و اروپایی و بسیاری از مسئولان کشورمان روبه‌رو شد و ژیسکاردستن رئیس‌جمهور وقت فرانسه به وزیر خارجه کشورمان گلایه کرده و خواستار نادیده گرفتن پیشنهاد کیهان شده بود. چرا؟ برای این که پیشنهاد خروج ایران از NPT شلیک به پاشنه آشیل غرب در چالش هسته‌ای بود. بعدها جرج فریدمن اعلام کرد که مشکل ما با ایران برنامه هسته‌ای این کشور نیست، مشکل این است که ایران نه فقط بدون رابطه با آمریکا، بلکه در حال تخاصم با ما به بزرگ‌ترین قدرت تکنولوژیک و نظامی منطقه تبدیل شده است و یا کریس بک‌مایر، معاون وزارت خارجه آمریکا در مصاحبه با نشریه پولیتکو اعتراف کرد که ایران به خاطر انقلاب اسلامی تحریم است و اصل تحریم‌ها مربوط به انقلاب ۱۹۷۹ است.

۶- و بالاخره، همه اسناد و شواهد موجود به وضوح از این واقعیت درخور مباهات حکایت می‌کنند که دولت سیزدهم، دیپلماسی مقتدرانه و عزتمندانه را جایگزین دیپلماسی التماسی دولت قبل کرده است و تاکنون نه فقط در مقابل زورگویی‌های آمریکا و متحدانش با قدرت ایستاده است بلکه در مواردی آنها را تحقیر نیز کرده است. همین دیروز وزیر محترم امور خارجه کشورمان تاکید کرد که هیچ حرکت خصمانه آمریکا و اروپا را بی‌پاسخ نمی‌گذاریم.

اکنون این سؤال با دولت محترم در میان است که اولاً؛ کدامیک از موارد یاد شده درباره فاجعه بودن برجام را قابل تردید می‌دانید؟ ثانیاً؛ حضورمان در معاهده NPT غیر از خسارت محض و فرصت‌دادن به دشمنان برای باج‌خواهی و زورگویی چه سود دیگری داشته است؟! مخصوصاً آن که دشمن بارها اعتراف کرده که چالش در برنامه هسته‌ای ایران بهانه‌ای برای جلوگیری از پیشرفت و اقتدار این کشور است. با این وجود چرا باید در برجامی که عملاً وجود ندارد و در معاهده NPT که بهانه‌ای برای جلوگیری از پیشرفت‌های علمی و تکنولوژیک کشورمان است حضور داشته باشیم؟!

توضیح آن که در ماده ۱۰ معاهده «منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای،‌NPT » تصریح شده است در صورتی که یکی از کشورهای عضو، حضور خود در NPT را با منافع ملی و حاکمیتی خود در تعارض ببیند، می‌تواند از آن خارج شود... پس منتظر چه هستیم؟! آمریکا که رسماً و اروپا نیز عملاً از برجام خارج شده‌اند. روسیه و چین هم که معارض ما نبوده‌اند. بنابراین ما در کدام برجام مانده‌ایم؟! انتظار دارید آمریکا و اروپا با چه زبانی مرگ برجام را اعلام کنند که باور کنیم؟! با عرض پوزش مبادا مانند آن سخنران که برای سالن خالی سخنرانی می‌کرد، منتظریم تا سرایدار کلید سالن را بدهد تا باور کنیم در سالن خالی سخنرانی می‌کنیم!