این‌ روزها غربی‌ترین نقطه عراق شاهد شکل‌گیری یک جبهه جدید علیه جنایت‌های رژیم‌صهیونیستی است.

به گزارش همشهری، شاید تا پیش از این حمایت علنی و عملی از آرمان فلسطین، جز سراسر ایران، معطوف بود به «ضاحیه» در بیروت و چند نقطه محدود دیگر. ازسوی دیگر در کنار دولت‌هایی که سودای عادی‌سازی روابط با رژیم غاصب صهیونیستی را درسر می‌پروراندند، مردم کمتر فرصتی علنی برای عرض‌اندام داشتند، اما‌ این‌ روزها غربی‌ترین نقطه عراق شاهد شکل‌گیری یک جبهه جدید علیه جنایت‌های رژیم‌صهیونیستی است. عراقی‌ها از اقصی نقاط این کشور پهناور به «طریبیل» می‌آیند به این امید که دولت اردن هم با جبهه مقاومت همراه و راه مبارزه با جنایت‌های رژیم کودک‌کش اسرائیل هموار‌تر شود.

دلیل اهمیت تجمع عراقی‌ها
سال‌ها اینطور بیان می‌شد که حمایت از فلسطین فقط کار ایرانی‌هاست یا نهایتا تعدادی از دوستداران حزب‌الله لبنان. شاید چند سالی زمان لازم بود تا جنایت‌های آمریکا برای اهل دنیا معلوم شود، اما خط حمایت از رژیم‌صهیونیستی و اعلام انزجار از آنها خیلی پررنگ نبود. حتی حوالی یک‌ماه پیش از امروز، آنچه خبرهای منطقه غرب‌آسیا را تحت‌تأثیر قرار داده بود، اخبار مربوط به عادی‌سازی روابط دولت‌های منطقه و ازجمله عربستان‌سعودی با رژیم‌صهیونیستی بود تا اینکه توفان حماس ورق را برگرداند و نتانیاهو را به جنون رساند تا چهره حقیقی رژیم کودک‌کش را نشان دهد. در چنین شرایطی تجمع‌های اعتراضی ازسوی مردم نقاط مختلف دنیا در سطح شهرها و در میادین مشهور آنها پررنگ شد، اما در این میان یک اتفاق مهم هم رخ داد؛ حضور مردم عراق در غربی‌ترین نقطه این کشور و منطقه مرزی «طریبیل» که فاصله نزدیکی با سرزمین‌های اشغالی دارد. این حضور و این تحصن در میان صحرا تفاوت‌های آشکاری با تجمعات شهری دارد؛ چراکه نوعی حقیقتی‌تر از آمادگی برای پیکار را نشان می‌دهد.

چرا «طریبیل»؟
حضور مردم عراق در منطقه مرزی «طریبیل» همچنان‌که پیام‌های گوناگون مخابره می‌کند، علل مختلفی نیز دارد؛ نخست اینکه منطقه طریبیل نزدیک‌ترین نقطه جغرافیایی عراق به سرزمین‌های اشغالی است. مردم عراق سعی دارند تا جای ممکن خود را به مرزهای قدس‌شریف نزدیک کنند تا بتوانند یاری‌گر مظلومان غزه باشند؛ به نوعی تا حد ممکن در نزدیک‌ترین جا فریاد خشم و غضب خود را برسر رانندگان ماشین کشتار صهیونیستی بلند کنند‌. ازسوی دیگر همراهی پنهان و آشکار دولت اردن با دولت نامشروع رژیم غاصب، موجب خشم مسلمانان دنیاست و آزادگان عراق هم از این قاعده مستثنا نیستند. عراقی‌ها تا مرز اردن آمده‌اند تا هشدار لازم را خطاب به دولت اردن صادر کنند که خون مظلومان غزه به همین سادگی قابل اغماض نیست. به همین سبب هم در روزهای گذشته اخباری مبنی بر جلوگیری تحصن‌کنندگان «طریبیل» از عبور نفتکش‌های عراقی به سمت اردن مخابره شد و این شاید عملی‌ترین اقدام تحصن‌کنندگان بود. وجه سوم از ادله این تجمع، مخابره پیامی متفاوت به مردم جهان است. مردم عراق رنج رسیدن به این منطقه را تحمل می‌کنند، گرمای طاقت‌فرسای روزهای طریبیل و شب‌های سرد و پاییزی این منطقه کویری را به‌جان می‌خرند تا بگویند نسبت به ریختن خون مسلمانان مظلوم غزه اصلا ساکت نیستند.

«طریبیل» کجاست؟
«طریبیل» در غربی‌ترین نقطه عراق واقع شده‌است و جزو استان «الانبار» عراق به‌حساب می‌آید. در سال‌های حضور داعش در عراق بخش زیادی از استان الانبار در اختیار این تروریست‌ها بود؛ ازجمله «رمادی» و «فلوجه». تحصن‌کنندگان عراقی برای رسیدن به این‌ نقطه قریب به ۸ساعت با اتوبوس طی طریق می‌کنند و با عبور از فلوجه، رمادی و نزدیکی زندان مشهور «ابوغریب» به نوعی مرور می‌کنند روزهای سخت این کشور در 2دهه پیشین را. طریبیل که در شمال عربستان سعودی، جنوب سوریه و شرق اردن واقع است، در چنین شرایطی میعادگاه آزادگان عراقی شده که پس‌از نابودی داعش و خروج آمریکا از عراق، حالا آرزوی نابودی رژیم غاصب صهیونیستی را در سر دارند.

اثر خون شهیدان
4 سال از اتفاق تلخ فرودگاه بغداد و ترور حاج قاسم سلیمانی و ابومهدی المهندس می‌گذرد، اما همچنان بیلبوردهای شهر بغداد مزین به تصویر این دو شهید و این جمله است که «لاتنسی، دما شهدائنا»؛ عراقی‌ها معتقدند خون شهدایشان فراموش‌شدنی نیست. این بیداری مردم عراق و همراهی عملی آنان برای محکوم کردن جنایت صهیونیست‌ها، بی‌شک اثر سال‌ها جانفشانی حاج قاسم و ابومهدی در جای جای عراق است. عراقی‌ها، چه آنها که به تحصن طریبیل رسیده‌اند و چه آنها که از دیگر نقاط این کشور دل در گرو حمایت از فلسطین دارند، حرف‌شان و درخواست‌شان یک کلام است؛ منطقه‌ای آرام به‌دور از دخالت بیگانگان می‌خواهند؛ منطقه‌ای بدون لکه‌ ننگ و بدون رژیم کودک‌کش صهیونیستی.