پس از عملیات تاریخی مقاومت اسلامی فلسطین علیه رژیم صهیونیستی و آغاز جنگ اسرائیل علیه غزه، جمهوری اسلامی ایران در عالی‌ترین سطح ضمن تایید عملیات، طراحی و اجرای آن را تماما به نیروهای فلسطینی نسبت داد. این موضع در سخنرانی روز ۱۲ آبان سیدحسن نصرالله نیز تکرار شد که معنی دقیق آن رد هرگونه نقش تاکتیکی ایران در عملیات مقاومت فلسطین است.

سالار نامدار، مدیر گروه سیاست خارجی اندیشکده راهبردی تبیین در کانال تلگرامی خود نوشت:

پس از عملیات تاریخی مقاومت اسلامی فلسطین علیه رژیم صهیونیستی و آغاز جنگ اسرائیل علیه غزه، جمهوری اسلامی ایران در عالی‌ترین سطح ضمن تایید عملیات، طراحی و اجرای آن را تماما به نیروهای فلسطینی نسبت داد. این موضع در سخنرانی روز ۱۲ آبان سیدحسن نصرالله نیز تکرار شد که معنی دقیق آن رد هرگونه نقش تاکتیکی ایران در عملیات مقاومت فلسطین است.

این موضوع به ویژه با غلیان احساسات ناشی از جنایات اسرائیل در غزه باعث شد برخی این موضوع را مطرح کنند که ایران آنگونه که باید به حمایت از مقاومت اسلامی فلسطین نپرداخته است. انتظاری که این دسته از افراد مطرح می‌کنند عمدتا ورود نظامی جنگ علیه اسرائیل را نیز شامل می‌شود. اما سوالی که وجود دارد این است که انتظار این دسته از افراد تا چه اندازه‌ای منطقی و صحیح است؟

ایران در رابطه با حمایت از فلسطین در نقطه‌ای بهینه ایستاده است. از ابتدای انقلاب اسلامی در عین اینکه یکی از محورهای اصلی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران حمایت از جنبش‌ها و نهضت‌های آزادی‌بخش و مبارز بوده اما در هیچ موردی به استثنای مبارزه با داعش، ورود میدانی و نظامی نداشته است.

این سیاست ریشه در اعتقاد به توانمندی‌های جنبش‌های اسلامی دارد و اصولاً یکی از مبانی مشروعیت فعالیت آنها نیز حرکت مستقلانه و در چهارچوب اصل تعیین سرنوشت بدون مداخله هرگونه عامل خارجی است. علاوه بر این در مورد جنگ اخیر اسرائیل علیه غزه جمهوری اسلامی ایران بر اساس اصل تصمیم بهینه در سیاست خارجی عمل کرده است. تمسک به این اصل به این معناست که با لحاظ ملاحظات مختلف و مولفه‌های متعدد شکل دهنده به یک موضوع یا بحران تصمیم به گونه‌ای اتخاذ می‌شود که دارای بیشتری فایده و کمترین ضرر باشد.

در مورد حمایت از مقاومت اسلامی فلسطین جمهوری اسلامی ایران در عین حمایت همه جانبه از جمله اعلام آشکار در پشتیبانی لجستیکی از ورود نظامی امتناع کرده و بر نقش مستقل گروه‌های اسلامی فلسطینی در تدوین و انجام عملیات علیه رژیم اشغالگر تاکید داشته است.

در غیر این صورت چنانچه جمهوری اسلامی ایران اقدام به هرگونه مداخله نظامی می‌کرد نه تنها موجب تقلیل نقش گروه‌های مقاومت فلسطینی در دفاع از حقوق خود می‌شد بلکه رژیم صهیونیستی و حامیانش به ویژه ایالات متحده آمریکا بهانه لازم را برای یک جنگ افروزی گسترده در منطقه و ضربه اساسی به زیرساخت‌های جبهه مقاومت به دست می‌آوردند. لذا می‌توان گفت جمهوری اسلامی ایران در شرایط کنونی در یک موقعیت بهینه‌ای ایستاده که بیشترین آورده و کمترین ضرر را به دنبال دارد.