یک آزاده دفاع مقدس می‌گوید: در اسارت وقتی دندان‌درد امانمان را می‌برید، علی‌میرزا با وسایل دم‌دستی طوری درمان می‌کرد که تا مدت‌ها از شرِ درد دندان راحت می‌شدیم.

به گزارش فارس، اسارت بود و کمبودهایش. خیلی وقت‌ها اسرای ایرانی از امکانات بهداشتی و درمانی محروم بودند که برخی از آنها تحمل می‌کردند و برخی دیگر که شرایطشان حاد بود، در همان اسارتگاههای بعثی به شهادت می‌رسیدند.

«محسن جامه‌بزرگ» یکی از آزادگان دفاع مقدس است. روایت او از وضعیت درمانی و دندانپزشکی در اسارت را در ادامه می‌خوانیم: وقتی بیمار می‌شدیم، ما را به بهداری می‌بردند و به هر کدام یک حبه قرص می‌دادند و درمان تمام می‌شد. همین مسأله سبب شد تا اسرا به صورت خودجوش کارهای درمانی را انجام بدهند.

در نبود دندانپزشک در اردوگاه و درد بی‌امانِ دندانِ خراب، «علی میرزا شاه‌محمدی» بناچار با سیم خاردار تیز شده و داغ شده دندان اسرا را ترمیم می‌کرد و عصب‌کشی می‌کرد و با زر ورق پاکت سیگار آن را پر می‌کرد!

این کار، درد زیادی داشت، ولی بعد از اتمام کار، فرد می‌توانست به راحتی از دندان رایگان پُر شده‌اش استفاده کند. اگر کار دندان از ترمیم و تعمیر گذشته بود، او با انبردست ویژه دندانپزشکی‌اش، مثل آب خوردن دندان را می‌کشید و بیمار از درد رهایی می‌یافت. او در اردوگاه برای خودش اسم و رسمی پیدا کرده بود و همه او را دکتر علی میرزا همدانی می‌شناختند؛ در حالی که تحصیلات پزشکی نداشت.