«ایران و به ویژه برنامه هسته ای این کشور نمی تواند تهدیدی جدی برای امنیت ملی امریکا باشد. ایران حتی در ردیف های اول این فهرست هم قرار ندارد...»

 جام سیاسی؛ نشریه معتبر "فارین پالیسی" (ForeignPolicy) که در حوزه روابط بین الملل فعالیت می کند، یادداشتی را تحت عنوان "ایران را بزرگترین تهدید فرض نکنید" به قلم «دانیل بیمن» منتشر کرده است که در آن می خوانیم:

«ایران و به ویژه برنامه هسته ای این کشور نمی تواند تهدیدی جدی برای امنیت ملی امریکا باشد. ایران حتی در ردیف های اول این فهرست هم قرار ندارد.

اما پاکستان که با مشکلات تروریسم افراطی، مرزهای ناامن، فساد گسترده و تنش های طایفه ای و حکومتی دست به گریبان است و از آن گذشته بمب هسته ای دارد و از پس طالبان و اقمارش و حامیان خارجی شان برنمی آید، باید تهدید تلقی شود.

اوباما می خواهد -در عین بی اعتمادی- با پاکستان همکاری کند و اسلام آباد هم متقابلا آمریکا را متحد روراستی نمی داند، اما چشم انداز ناآرامی های بیشتر در پاکستان باعث نگرانی جدی واشنگتن خواهد بود...

اطمینان داریم کره شمالی تسلیحات هسته ای دارد. از یاد نبریم که این کشور در عین گرفتاری های شدید اقتصادی و کاهش مشروعیت سیاسی، با آزمایش های موشکی و دامن زدن به تنش با کره جنوبی -و تا حدودی ژاپن- همواره بحران ساز بوده است...

 چین دشمن نیست اما دوست امریکا هم به شمار نمی رود. ناظران برای توصیف روابط پکن-واشنگتن از اصطلاح "چالش گر محتمل" برای کشوری که بیشترین جمعیت جهان را دارد، رشد اقتصادیش سرعتی فوق العاده دارد و صاحب دومین نیروی مسلح در حال توسعه جهان است، استفاده می کنند.

کادر رهبری چین هم ملی گرا و هم محتاط است. چین اگرچه می خواهد در نظام بین الملل ایفای نقش کند، اما در پاره ای از مسائل جهانی همچون وضعیت محیط زیست یا بحران سوریه ناکارآمد نشان داده است. بر اساس پیش بینی کارشناسان، احتمالا ظرف چهار سال آینده تکلیف چگونگی روابط امریکا و چین تعیین می شود. چین -همانگونه که گفته شد- بزرگترین تهدید نیست ولی این پتانسیل را دارد که به مهمترین چالش امریکا تبدیل گردد...

تهدید دیگر برای امنیت امریکا، گسترش بحران سوریه به خارج از مرزها و بین المللی شدن تبعات آن است. افراطی ها نقش پررنگی در خشونت ها دارند. بدتر از همه تبادل آتش با همسایه (ترکیه) در مناطق مرزی است. آنکارا آشکارا از شورشیان حمایت کرده است و انتظار می رود دامنه بحران فراگیر شود. عراق و لبنان -که به شدت ضعیف هستند- هر دو گرفتار اختلافات قومی-مذهبی هستند و هر لحظه ممکن است بحران دامنشان را بگیرد.

امریکا این صحنه ها را فقط تماشا می کند در حالی که متحدان اصلی اش یعنی ترکیه و اسرائیل نیز هرآینه به این جنگ کشیده خواهند شد و القاعده و گروه های تروریستی دیگر از این شرایط به نفع خود سوءاستفاده خواهند کرد...

نمی توانیم بدون إشراف به مشکلات داخلی، در خصوص تهدیدات خارجی تصمیم بگیریم. امریکا که خودش را تهدید نمی کند، اما کسری بودجه وحشتناک و بی رغبتی به افزایش مالیات ها، کاهش هزینه های دفاعی و امنیتی را در پی خواهد داشت. حتی شاید مردم امریکا اصلا نخواهند برای ارتقای سیاست خارجی شان -چنان که دولتمردانشان می خواهند- فداکاری نشان دهند.

 شاهد آنکه حمایت از دخالت های خارجی دولت هر روز کاهش می یابد و جنگ های خسته کننده عراق و افغانستان مردم را مأیوس و محتاط کرده است. امریکا نسبت به گذشته منابع محدودی دارد و احتمالا نمی خواهد آن ها را خرج کند...

 

اکنون این پرسش مطرح است که ایران در کجای این فهرست جای دارد؟

تهران دشمن امریکاست اما رهبرانش بر خلاف کره شمالی منطقی هستند. مثل پاکستان و سوریه با ناامنی و بی ثباتی روبرو نیست و یقینا مثل چین نمی تواند با ارتش و اقتصادش امریکا را آزار دهد.

پس امریکا باید از افق بالاتری به وضعیت فعلی بنگرد و محدودیت های خود را بشناسد. هرکس به ریاست جمهوری ایالات متحده برسد باید ببیند که تا چه حدی می تواند همراهی شهروندان امریکایی با خود را در سیاست خارجی جلب کند...»