علیرغم جایگاه بالای سیاسی، علمی، شهرت و محوببیت خودش را هیچ می دید. مستمرا می گفت من کسی نیستم، یک طلبه ساده هستم.
 

حسین خان بابازاده: از دل رفتارهای آیت الله رئیسی به ویژه در سه سال گذشته یعنی دوران ریاست جمهوری، روایت رهبرانقلاب پیرامون رئیس جمهور شهید و گفته‌های اعضای دولت و خانواده ایشان می‌توان گفت که پنج اصل بر ذهن آیت الله رئیسی حاکم بوده است:

اول؛ خدا - همه سعی رئیسی این بود که جز برای رضا خدا کار نکند. رهبرانقلاب در پیام تسلیت هم فرمودند که رئیسی جز به رضای خدا فکر نمی کرد. حتی سخنگوی دولت گفت که اگر کسی درباره رای آوری و دور دوم انتخابات در حضور ایشان صحبت می‌کرد از جلوی چشم رئیس جمهور می افتاد.

دوم؛ ولی - رئیسی خودش را سرباز ولایت می دانست. معاون سیاسی دفتر رئیس جمهور میگوید آقای رئیسی تاکید داشت که من سرباز امام خامنه ای هستم. یکی دیگر از دولتمردان نقل می کرد که رئیس جمهور تمام سخنرانی های رهبری را گوش میداد و مواردی که مربوط به دولت می شد به طور جدی از وزرا و مسئولان دولت مطالبه می کرد. استقبال مردم در سفرهای استانی را هم به پای حمایت از ولایت و انقلاب می گذاشت نه محبوبیت رئیس جمهور.

سوم؛ مردم - مردم برای رئیسی همه چیز بودند. به میان آنها می رفت. نه تنها که از حضور بین مردم نمی ترسید که به گفته مدیرکل روابط عمومی ریاست جمهوری علاقه او نشستن با مردم بود. قشر محروم هم بیشتر دوست داشت و مشتاق خدمت به آنان بود. شبانه روز پیگیر سفره مردم بود. خودش می گفت روزی نیست که از پیگری معیشت مردم غافل باشیم. نگران مسکن مردم بود. نگران سلامت‌شان بود. خودش را خادم آنها می دانست. رهبرانقلاب در پیام تسلیت نوشتند که رضایت مردم برای او ارجح از همه چیز بود.

چهارم؛ شهدا - بهشتی را الگوی خود قرار داده بود. رجایی وار بر صندلی ریاست جمهوری نشست. در عزیمت اولین سفر سازمان ملل که به عنوان نماینده ایران رفت، اشک ریخت و گفت شهدا نماینده ایران هستند. بعد از بالا بردن عکس حاج قاسم گفت او همه هستی اش را داد، من فقط عکس او را بلند کردم. انقلاب و نظام و خون هایی که به پای آن و اهدافش ریخته بودند را مقدس می دانست و خودش را بدهکار می‌دید.

پنجم؛ تواضع - علیرغم جایگاه بالای سیاسی، علمی، شهرت و محوببیت، خودش را هیچ می دید. مستمرا می‌گفت من کسی نیستم، یک طلبه ساده هستم. ولایت، مردم و شهدا همه در طول خدا هستند؛ پس می‌توان گفت بندگی رئیسی برای خدای متعال دلیل اصلی تواضع او بود. تا لحظه آخر هم خودش را مدیون لطف خدا، سرباز ولی، نوکر مردم و خادم شهدا می‌دانست.