درصد ایمان او آن قدر بالا بود که حتی به جنازه ی دشمن هم احترام می گذاشت. می گفت: «من نمیدونم این کشته سنیه یا شیعه، عربه یا غیر فقط عرب، می دونم آدمه و حالا مرده و ما باید به مرده ی این ها احترام بذاریم.

 مهدی از کشتن نفرت داشت، هدف او پیروزی بر سران عراق بود نه بر مردم شان. از کشته شدن کسی خوشحال نمی شد.

از آن طرف اگر یک عراقی برای بچه ها ایجاد خطر می کرد، هر طوری بود او را می زد تا آسیبی به بچه ها نرساند.

طوری طراحی می کرد و نقشه می کشید که دشمن در محاصره بیفتد و مجبور به تسلیم شود. همیشه می گفت: «تا دیدید تسلیم شدن، دیگه شلیک نکنین.»

دیدن کشته های عراقی، ناراحتش می کرد طوری که روی جنازه های آنها پا نمی گذاشت.

پیش می آمد که گاهی مجبور بودیم از داخل یک کانال که پر از جنازه ی عراقی بود، عبور کنیم، مهدی به هیچ عنوان روی این جنازه ها یا نمی گذاشت و می گفت: «هر کدوم از این ها، عزیز یه خونواده هستن.

خدا می دونه که زن و بچه و پدر و مادرشون الان در چه حالی هستن و چه حالی می شن وقتی بفهمن ما داریم از روی جنازه ی عزیزان شون رد می شیم و پا روی اونا می ذاریم.»

درصد ایمان او آن قدر بالا بود که حتی به جنازه ی دشمن هم احترام می گذاشت. می گفت: «من نمیدونم این کشته سنیه یا شیعه، عربه یا غیر فقط عرب، می دونم آدمه و حالا مرده و ما باید به مرده ی این ها احترام بذاریم و بهشون بی احترامی نکنیم.

اینا رو صدام با زور به جبهه فرستاده، اگه به خودشون بود خیلی هاشون سر جنگ با ما نداشتن و ندارن. اگه سر جنگ هم داشته باشن، حالا که کشته شدن، باید به جسدشون احترام بذاریم.

برگرفته از کتاب نمی‌توانست زنده بماند/ خاطراتی از شهید مهدی باکری
راوی: محمد جعفر اسدی