به گزارش سروبس دین و اندیشه  بی باک، مشكل رفت و آمد در ابر شهري مثل تهران، از آن مشكلاتي است كه با فربه تر شدن اين شهر و گستردگي شهرهاي اطراف آن، روز به روز حجيم تر و دردسر ساز تر مي شود. اما در اينجا قصد نداریم در مورد مشكلات جابجایی درون شهری صحبت كنيم؛ بلكه مي خواهيم از بعد فرهنگي و اجتماعي به اين قضيه بپردازيم. ورود مترو با اينكه بسياري از مشكلات افراد در جابجايي را حل كرده است، اما مشكلات فرهنگي بسياري را نيز با خود به همراه آورده است که مقدار قابل توجهی از این مشکلات محصول سوء مدیریت های فرهنگی مسئولین بوده است.

بدیهی است استفاده نكردن از تكنولو‍ژي هاي وارداتي مدرن و ضروري مثل مترو، كاري نشدني و غير عقلاني است. اما بومي سازي پارامترهاي انعطاف پذير آن كاري شدني بلكه از وظايف وجوبي مسئولين و كارگزاران نظام اسلامي است.

در حکومت های مادی هر چقدر افراد جامعه در شهوت و مصرف گرایی و بي خبري غرق شوند، به نفع حاکمان است؛ چرا که غفلت بشر از اهداف اصلی خلقتش، بزرگترین مانع برای رشد فردی و اجتماعی او بوده است و بهترین حالت برای بردگی او.  به همين دليل هم هست كه اكثر ابزارسازي هاي غرب مخصوصاً در چند دهه ي اخير بر غفلت انسان، تاكيد ویژه دارد. نظام اسلامي بر خلاف نظام هاي مادي غرب، بنايش بر آگاهي و سرزندگي و مجاهدت مردمش در راستاي تحقق اهداف متعالي اسلامی است.

بنابر چیزهایی که گفته شد، تكنولوژي هاي وارداتي كه فعلاً جايگزيني بومي ندارند بايد تا حد امکان از لحاظ پارامترهاي فرهنگي، ايراني-اسلامي شوند.

مترو از زمان آغاز به كارش در تهران، به چيزي به نام تفكيك جنسيتي معتقد نبود. و اين از نقاط منفي مدیریت مسئولين وقت مترو بود كه با وجود دارا بودن ساختار مناسب در هر ایستگاه-دو ورودی و دو خروجی-، الگوي مناسب اتوبوس هاي شركت واحد- بانوان در قسمت انتهايي و آقايان در قسمت جلويي- را در مورد مترو بكار نگرفتند.

همين قضيه به ظاهر كوچك، زمينه را براي ترویج انواع ناهنجاري هاي اخلاقي و اجتماعي مناسب كرده است. اختلاط و ازدحام وحشتناك درون واگن ها كه به سهولت قابل پيش بيني است، نتيجه اي جز از بين رفتن قبح "اختلاط مرد و زن در يك مكان فشرده" را نداشته است. فاجعه بارتر از اين موضوع حضور زوج هاي دختر و پسر با هم در واگن ها است- در بهترين حالت مي توان آنها را مَحرم ناميد- كه در ساعات شلوغي مترو، فاصله شان به کمترین حد ممکن می رسد! و گاهی اوقات طوري است كه فقط همديگر را در آغوش نمي گيرند! اين صحنه هاي قبيح را با يكی دو بار سوار شدن بر مترو مي توان مشاهده كرد. بعضي از صحنه ها آنقدر قبيح است كه حتي مسافريني كه آنقدرها هم ظاهر مذهبي ندارند، خجالت مي كشند از نگاه كردن به آنها چه برسد به تذكر دادن كه در این مورد هم خيلي ها نمي دانند به چه عنواني باید به آنها تذكر داد!

خوب است جناب شهردار و همكاران فرهنگي ايشان براي يكبار هم كه شده، در اين روزها به مترو بيايند و از نزديك محيط داخلي مترو را مشاهده كنند. بعد از آن بفرمايند كه آيا حاضرند با خانواده وارد چنين محيطي شوند؟! آيا خبر دارند كه خيلي از افراد متدين ترجيح مي دهند
براي رسيدن به مقصد، مسيرشان را دورتر و هزينه شان را بيشتر كنند تا فقط از مترو استفاده نكنند!

به مسئولین مربوطه توصیه می کنیم که بهترين راه حل براي رفع اين مشكل، تفكيك جنسيتي واگن ها به صورت الگوي اتوبوس هاي واحد است. امیدواریم هر چه زودتر این طرح اجرایی شود.