گناه نباید انسان را به قهر با خدا برساند؛ حتی نمازی ساده و بی‌توجه، یادآور این حقیقت است که بنده باید نشان دهد هنوز در ارتباط با پروردگار باقی مانده است.

تبیین:  حجت‌الاسلام والمسلمین سید احمد فقیهی در جلسه درس اخلاق مسجد خاتم‌الانبیای پردیسان ابراز داشت؛ اصل مناجات به خاطر این است که انس بنده با خدا قدری بیشتر بشود. انس ما با خداوند خیلی کم است و دعا و مناجات،  قدری ارتباط و انس آدم را با خدا بیشتر می‌کند. غیر از اینکه انس انسان را با خدا بیشتر می کند، روابط انسان را نیز با خدا تنظیم می‌کند.

این استاد اخلاق با بیان این که خیلی مهم است که رابطه بنده با خدا تنظیم بشود، به رابطه عبد و ربّ اشاره کرد که خداوند صاحب اختیار است و ما هم عبد مملوک هستیم.

استاد فقیهی در ادامه اظهار داشت: در مناجات التائبین رابطه بنده با خدا این است که یک بنده‌ی گنهکار و  بدهکار آمده، نه بنده طلبکار. اگر کسی در خانه خداوند طلبکارانه برود چیزی نصیبش نمی‌شود. ما بدهکار هستیم و یکی از بدهی‌های ما گناهان‌مان است.

وی با توجه به این فراز مناجات ‌التائبین «إِلٰهِى إِنْ کانَ قَبُحَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِکَ فَلْیَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِک» تصریح کرد: همان وقتی هم که می خواهم بگویم گناه کردم، می گویم خدایا! خدای من، تو هستی! یعنی مواظب باشید هیچ موقع گناه، آدم را به جایی نرساند که با خدا قهر کند و قطع رابطه با خدا ایجاد نشود.

حجت‌الاسلام والمسلمین فقیهی با خطرناک دانستن قطع کامل ارتباط با خداوند و اینکه توصیه شده مکرر این دعا را داشته باشیم که  «الهی لَا تَکِلْنِی إِلَى نَفْسِی طَرْفَةَ عَیْنٍ أَبَدا»، داستانی از آخوند کاشی را نقل کرد که کسی نزدیک غروب، به مدرسه صدر اصفهان آمد و سر حوض مدرسه وضویی گرفت و نماز بی‌توجهی خواند. وقتی می‌خواست برود، مرحوم آخوند کاشی که شاهد این قضیه بود خیلی ناراحت شد و به آن شخص گفت این چه نمازی بود خواندی؟ او گفت این نماز نبود. اگر نماز بخواهی، نماز علی بن ابیطالب است. این چیزی که من انجام دادم، فقط آمدم به خدا بگویم که خدایا من قطع ارتباط نکردم! من هنوز بنده هستم!

استاد فقیهی با تاکید بر این نکته که انسان نباید گناه را سبک بشمارد و به بزرگی خدایی توجه داشته باشد که گناهش را مرتکب شده، اظهار داشت که  یکی از گناهان کبیره حقیر شمردن گناه است.

وی با توجه به مناجات التائبین، در روش طلب مغفرت گفت: به خدا نمی‌گوییم که من اشتباه کردم تو هم باید ببخشی، نه؛ «فلیحسنِ العفوُ منک»، خدایا عفو و گذشت از تو زیباست. خدا خودش زیباست، صفاتش زیباست، افعالش زیباست، همه چیز خداوند زیبایی است. برای آمرزش گناهانم طلبکاری نمی‌کنم. طلبکاری بد است. حضرت آدم و حوا وقتی می‌خواستند توبه کنند، گفتند: «ربّنا ظَلَمْنا انفسَنا» خدایا ما به خودمان ظلم کردیم. همین؛ اگر نبخشی و نیامرزی کار ما سخت می‌شود. نمی‌گویند خدایا تو باید ببخشی!

استاد درس اخلاق با بیان این نکته که عفو و گذشت زیباست و اینکه خودمان وقتی بخواهیم از کسی پول قرض بگیریم سخاوت‌مندی و مهربانی آن شخص را بیان می‌کنیم، گفت که با طلبکاری چیزی به آدم نمی‌دهند.

وی افزود:عفو و گذشت زیباست. حالا یک سؤال مطرح می‌شود که عفو و گذشت فقط برای خدا زیباست یا برای من هم  زیباست؟! خدا باید ببخشد، مردم باید ببخشند، اما من نه! من هیچ وقت از حق خودم نمی‌گذرم. این هم یک نقطه‌ی خطری هست که عفو و گذشت اگر برای خدا زیباست، برای مردم زیباست، برای من هم باید زیبا باشد و بخشندگی و گذشت را یاد بگیرم. «وَلْیَعْفُوا وَلْیَصْفَحُوا الَا تُحِبُّونَ أَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُم»؛ گویا خداوند اجمالی و ضمنی شرط قرار می‌دهد و می‌گوید مگر شما دوست ندارید خدا ببخشد، پس شما هم ببخشید. منظور کفار و مشرکین نیست؛ باید محکم مقابل آن‌ها ایستاد؛ اما در جامعه ایمانی، در مسجد، در خانواده، همه نسبت  به همدیگر باید مهربان باشند.