ضریح جدید حرم مطهر سیدالشهدا(ع) که با هنرمندی استاد فرشچیان و هنرمندانی از سراسر کشور، پس از چند سال طراحی و ساخت در قم نهایتا چند هفته پیش تکمیل شد، طی یک برنامه‌ریزی خوب، در ایام عزاداری اباعبدالله (ع) در ماه محرم از این شهر به تهران و سپس استان‌های غربی و جنوبی کشور منتقل شد تا در مسیر انتقال به کربلای معلی برای نصب در حرم، مردم ایران نیز ضمن بازدید از آن، به تبرک‌جویی از آن و ابراز ارادت به سيدالشهداء بپردازند.

به گزارش رجانیوز، در این میان برخی از رسانه‌ها داخلي و البته برخي سایت‌های اینترنتی ضدانقلاب، اقدام به نشر این شبهه کردند که «ضریحی که صرفا از ترکیب چند فلز مانند طلا و نقره و آهن تشکیل شده و هنوز هم در حرم امام حسین (ع) قرار نگرفته، چطور می‌تواند ارزشمند باشد که مردم به استقبال از آن بروند و از آن تبرک بجویند؟»

در پاسخ به این شبهه که البته بیشتر به نظر مي رسد با مقاصد سیاسی مطرح شده باشد تا با رويكردي دلسوزانه و ديني، آیت‌الله مکارم شیرازی در درس خارج فقه خود با بیان اینکه «کسانی که به کاروان» سفینةالنجاة «ضریح امام حسین (ع) خرده می‌گیرند، اشتباه می‌کنند»، افزودند: «برخی افراد از بردن ضریح امام حسین (ع) به شهر‌های مختلف ایراد می‌گیرند و می‌گویند چه فرقی بین طلا و نقره‌های ضریح و دیگر طلا‌ها و نقره‌ها وجود دارد؛ باید به آن‌ها بگوییم این بوسیدن مردم به خاطر انتصاب به امام حسین (ع) است و خرافی نیست. اشخاصی که این مسئله را خرافه می‌دانند، اشتباه می‌کنند؛ چرا که مسائلی در بین همه مسلمانان و عقلای جهان وجود دارد که همه پذیرفته‌اند، مانند بوسیدن پرچم یک کشور و یا نگهداری اشیای گذشتگان در موزه‌ها به خاطر انتصابشان به هویت یک ملت.»

ایشان با بیان اینکه دو چیز بدون استثنا دربین همه مسلمانان مشترک است، اظهارداشتند: «در میان مسلمین بوسیدن قرآن و حجرالاسود بین شیعه و سنی و وهابی و غیر وهابی مشترک است. در رابطه با بوسیدن حجرالاسود می‌پرسیم که چرا آن را می‌بوسید؟ می‌گویند سنت است، این مرجع تقلید خاطر نشان ساختند: استقبال گسترده‌ای مردم از ضریح سیدالشهدا نشان داد به کوری چشم دشمنان که فکر می‌کردند: عشق حسین (ع) از پویایی و جاودانگی برخوردار است، لذا کسانی که فکر می‌کنند مردم ضریح را می‌پرستند، حرفهای مضحکی می‌زنند.»

اما شايد براي برخي دلسوزان نيز اين سوال مهم طرح شده باشد كه اساسا استقبال از ضريحي كه به امام نرسيده است، چه توجيهي مي تواند داشته باشد!؟ اقدام مردم کشور در استقبال از ضریح جدید امام حسین (ع) بيش از همه به «انتساب این ضریح به حضرت سیدالشهدا (ع)» مرتبط مي شود. آنچنانکه غذای نذری امام حسين (ع) حتی از سوی غیرمسلمانان و اقلیت‌های دینی نیز «متبرک» شناخته می‌شود و به دلیل انتساب به مجلس عزای اباعبدالله (ع)، حتي اگر مقداري كمي از آن نصيب عزادارن شده و در حد رفع گرسنگي هم نباشد، باز به عنوان تبرك در غذاي روزانه آنها استفاده مي شود.

اين در حالي است كه غذای نذری هیچگونه ارتباطی به کربلا نداشته و به ظاهر توسط یک آشپز معمولی در یک آشپزخانه تهیه شده است اما به دلیل نیت تهیه کننده و انتساب به مجلس عزای حضرت سیدالشهدا(ع)، متبرک است؛ و در اين صورت، ضریح جدید امام حسین(ع) نيز نمي تواند قاعده متفاوتي را داشته باشد.

احترام به پرچم و لباس مشكي عزاي سيدالشهداء نيز از اين قاعده مستثني نيست. بر همين اساس بدیهی است که عظمت استقبال مردم از کاروان «سفینه‌ النجاه» نه به خاطر طلا و نقره به کار رفته در ضریح بلکه به خاطر تبرک انتساب آن است.

شايد بد نباشد كه بجاي بهانه جويي در قبال اين استقبال مردمي خيره كننده و نسبت دادن اعتقادات پاك مردم ايران به خرافه و مباحثي از اين دست، جنبه شوق برانگيز ماجرا يعني عشق و علاقه ويژه مردم ايران به حضرت سيدالشهداء به عنوان يك ظرفيت بزرگ اجتماعي مورد تحليل قرار بگيرد، اشتباهي كه سالهاست جريان روشنفكري در تحليل رفتارهاي مذهبي مردم ايران دچار آن هستند.

و همه اينها در حالي است كه اين روزها مردم کشورمان مثل بدون توجه به  شبهه‌پراکنی‌ها استقبالي تاریخی از ضریح سيدالشهداء را سامان داده اند و ازدحام جمعیت در شهرهای مختلف به حدی بود که کاروان مجبور به باقی ماندن در همه شهر‌ها شد تا همه مردم بتوانند خودشان را به آن برسانند و در جمع عزاداران حسینی حضور یابند.