حضرت آیت‌الله جوادی آملی گفت: از مصر تا بحرین،‌ از بحرین تا مصر همه صدای کربلا مانده،«‌هیهات من الذله» اینها تأثیر حسین‌بن‌علی(ع) است، البته ممکن است اختلافاتی وجود داشته باشد، با این‌که بسیاری از اینان شیعه نیستند، اما ‌نام مبارک اباعبدالله(ع) اینان را زنده کرده است.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حضرت آیت الله جوادی آملی، روز چهارشنبه در مسجد اعظم در ادامه تفسیر سوره عنکبوت، گفت: خداوند در آیه 25 سوره عنکبوت فرمود در صحنه قیامت عده‌ای، عده‌ دیگر را لعن می‌کنند، چه این‌که عده‌ای به عده دیگر کفر می‌ورزند، بت‌ها و بت‌پرست‌ها از یکدیگر بیزاری می‌جویند، در آیه 166 سوره بقره می فرماید « إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِینَ اتُّبِعُوا مِنَ الَّذِینَ اتَّبَعُوا وَرَأَوُا الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبَابُ» در آنجا حقیقت بت‌پرستی و بطلان آن معلوم می‌شود و هم تابع و متبوع از یکدیگر تبری می‌جویند، «کُلَّمَا دَخَلَتْ أُمَّةٌ لَّعَنَتْ أُخْتَهَا» در سوره اعراف لعن آنان مطرح است، جهنمی‌ها وقتی وارد جهنم می‌شوند هر گروهی دیگری را لعن می‌کنند و یکدیگر را مقصر می‌دانند، غیر از متقین که « الْأَخِلَّاءُ یَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ إِلَّا الْمُتَّقِینَ».
وی با اشاره به آیه «وَالَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَنُکَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ وَلَنَجْزِیَنَّهُمْ أَحْسَنَ الَّذِی کَانُوا یَعْمَلُونَ» افزود: تاکنون چند بار این مضمون گذشت، احسن افعل تفضیل است، ولی این افعل تفضیل گاهی با اضافه به کار گرفته می‌شود، گاهی با «من» یک وقت می‌گوییم «افضل منه» یا «افضل منهم»، به معنی این‌که بهتر است و برتر است یک وقت می‌گوییم افضل الانبیاء کذا، یعنی بهترین انبیا این است، بین «افضل منه» و «افضل الانبیاء» تفاوت وجود دارد، وقتی گفته می‌شود «افضل الاعمال احمزها» یعنی بهترین اعمال سخت‌ترین آنان است، در اینجا فرمود «أَحْسَنَ الَّذِی کَانُوا یَعْمَلُونَ» نفرمود: «احسن من الذی کانوا یعملون» به بهترین اعمال آنان پاداش می‌دهیم، یعنی آنان را بر اساس بهترین عملشان و بهترین کاری که کردند، پاداش می‌دهیم، پاداش «احسن مما کانو یعملون» نیست والا درسوره نور نمی‌فرمود: «لِیَجْزِیَهُمُ اللَّـهُ أَحْسَنَ مَا عَمِلُوا وَیَزِیدَهُم مِّن فَضْلِهِ» ، این‌ها اگر صدتا عمل دارند چندتا عملشان جزو برجسته‌ترین آنان است؛ ما اعمال آنان را به حساب برجسته‌ترین محاسبه می‌کنیم و پاداش می‌دهیم و گاه به این پاداش هم اضافه هم می‌کنیم، اگر «احسن مما کانوا یعملون» بود دیگر اضافه کردن پاداش معنا نداشت.
مفسر برجسته قرآن کریم خاطرنشان کرد: خداوند در ماجرای رسالت گاه از «ارسلنا» یاد می‌کند و گاه از «رسل» نام می‌برد، در آیه 25 سوره حدید می‌فرماید: «لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَیِّنَاتِ وَأَنزَلْنَا مَعَهُمُ الْکِتَابَ وَالْمِیزَانَ لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ وَأَنزَلْنَا الْحَدِیدَ فِیهِ بَأْسٌ شَدِیدٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَلِیَعْلَمَ اللَّـهُ مَن یَنصُرُهُ وَرُسُلَهُ بِالْغَیْبِ»، در ضمن این اصل می‌فرماید: «وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا» ،‌اول فرمود «لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا» بعد در آیه بعد فرمود به عنوان صغرای این کبرای فرمود « وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا وَإِبْرَاهِیمَ» و در آیه 163 و 164 سوره مبارکه همه این‌ها را جزو مرسلین ذکر کرد، این‌ها تصریحی است که قرآن درباره رسالت حضرت ابراهیم داد.
وی با قرائت آیه « وَلَمَّا جَاءَتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِیمَ بِالْبُشْرَىٰ قَالُوا إِنَّا مُهْلِکُو أَهْلِ هَـٰذِهِ الْقَرْیَةِ إِنَّ أَهْلَهَا کَانُوا ظَالِمِینَ » خاطرنشان کرد: فرستاده‌های الهی آمدند تا ابراهیم(ع) را به فرزندی بشارت دهند و عذاب را برای قوم لوط(ع) آوردند، حضرت لوط(ع) زیرمجموعه ابراهیم(ع) بود، فرشتگان دو مأموریت داشتند،‌ یکی تبشیر نسبت به حضرت ابراهیم(ع) و دیگر انذار نسبت به قوم لوط(ع) داشتند؛ ابراهیم(ع) به فرشتگان فرمود: «قَالَ إِنَّ فِیهَا لُوطًا» آیا نظر ابراهیم(ع) این بود که مواظب باشید به لوط(ع) آسیب نرسد، برخی از مفسران مانند علامه طباطبایی نظرشان این است که درخواست حضرت ابراهیم(ع) این بود که به احترام حضرت لوط(ع) به این محل آسیب نرسانید، همان‌طور امام رضا(ع) به زکریا بن آدم - که در قبرستان شیخان دفن است- گفت که تو در قم باش که خدا به برکت تو عذاب را از این منطقه برمی‌دارد، سیدناالاستاد می‌فرماید به قرینه آیات سوره مبارکه هود منظور حضرت ابراهیم(ع) شفاعت است: «فَلَمَّا ذَهَبَ عَنْ إِبْرَاهِیمَ الرَّوْعُ وَجَاءَتْهُ الْبُشْرَىٰ یُجَادِلُنَا فِی قَوْمِ لُوطٍ» دارد با ما مجادله می‌کند که شما می‌خواهید منطقه را زیر و رو کنید، اینان بشر هستند و چرا، خداوند هم به حضرت ابراهیم(ع) می‌فرماید ای ابراهیم «أَعْرِضْ عَنْ هَـٰذَا إِنَّهُ قَدْ جَاءَ أَمْرُ رَبِّکَ وَإِنَّهُمْ آتِیهِمْ عَذَابٌ غَیْرُ مَرْدُودٍ»، از این آیه معلوم می‌شود که شفاعت انبیای الهی بر اساس «یَشْفَعُ عِندَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ» است، در آیه محل بحث خداوند فرمود «إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمِینَ مُنتَقِمُونَ»، ابراهیم(ع) فرمود «قَالَ إِنَّ فِیهَا لُوطًا» گفتند «نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَن فِیهَا» اگر قرار بود به احترام وجود مبارک لوط(ع) نجات یابد به ما می‌گفتند، راه را به ما گفتند، این احترام به این حفظ می‌شود که به لوط(ع) و خانواده‌اش بگوییم از اینجا برود مگر همسرش که از زیانکاران خواهد بود.
حضرت آیت‌الله جوادی آملی با اشاره به آیه « وَلَمَّا أَن جَاءَتْ رُسُلُنَا لُوطًا سِیءَ بِهِمْ وَضَاقَ بِهِمْ ذَرْعًا وَقَالُوا لَا تَخَفْ وَلَا تَحْزَنْ» اظهار داشت: «لُوطًا سِیءَ بِهِمْ» به او خیلی بد گذشت، سیء فعل مجهول است و نایب فاعلش لوط(ع) است، آمدن او بر لوط(ع) سخت گذشت، «وَضَاقَ بِهِمْ ذَرْعًا» ، یعنی برای پذیرایی دستش باز نبود، مانند ابراهیم(ع) نبود که «جَاءَ بِعِجْلٍ حَنِیذٍ» ،‌ آنان گفتند «لَا تَخَفْ وَلَا تَحْزَنْ» ، ما تو و اهلت را به استثنای همسرت نجات می‌دهیم، از اینجا بیرون می‌روید و ما این محل را ویران می‌کنیم، «إِنَّا مُنزِلُونَ عَلَىٰ أَهْلِ هَـٰذِهِ الْقَرْیَةِ رِجْزًا مِّنَ السَّمَاءِ بِمَا کَانُوا یَفْسُقُونَ» جمله اسمیه با تأکید است.

برای مشاهده کل اخبار کلیک کنید