به گزارش صراط، معضلات جوانان در جامعه کنونی علل متعددی دارد. این عوامل را به سه دسته می توان تقسیم نمود: 1- فردی 2 -خانوادگی و 3- اجتماعی.

عوامل فردی و اجتماعی در بستری به نام خانواده شکل می گیرد. بدین معنا که فرد و اجتماع متاثر از بستری به نام خانواده می باشند. هر اندازه این بستر مناسب تر و متعالی تر باشد سلامت فرد و به تبع آن اجتماع بیشتر تامین می گردد.

پدر به عنوان یکی از ارکان اساسی خانواده اهمیت بسزایی در تربیت فرزندان دارد. متاسفانه در دنیای کنونی با پیشرفت علم و تکنولوژی؛ پدران مهم ترین و شاید تنها وظیفه خود را تامین رفاه مالی کودکان دانسته و پا به پای دنیای تک بعدی غرب -که کمر همت به تامین نیازهای مادی بشر بسته- تنها این جنبه از بعد وجودی فرزندانشان را جوابگو هستند. البته در کشور ما تاثیرات این گونه جهان بینی های غربی و سبک و سیاق زندگی تک بعدی مادی به وضوح در بسیاری از ابعاد زندگی رخ نموده است. و البته عوارض این نگرش مادی گرای صرف نیز دامنگیر طرفداران کثیرش شده است. یکی از همین تفکرات وارداتی غربی؛ مهدکودک هاست . کودکان مهدها همان پدران امروزند که والدینشان را روانه خانه سالمندان می کنند.

مهد کودک بردن چیز بدی نیست ولی باید توجه داشت این دوره 6 ـ 7 ساله بهترین دوره عاطفه آموزی کودک است. اگر این کودک در آغوش پدر و مادر بود و 6 ـ 7 سال محبت آموزی دید ممکن نیست پدر و مادر را به خانه سالمندان ببرد تا به مرگ تدریجی بمیرد. این عاطفه نه در حوزه و دانشگاه است و نه در کوی و برزن بلکه در این دوره 6 ـ 7 ساله در آغوش محبت پدر و مادر است.(آیت الله جوادی آملی )

آری رسیدگی به بعد عاطفی و معنوی کودک متضمن حیات فردی و اجتماعی او خواهد بود. و این مسئولیت خطیر بنا بر جهان بینی اسلام متوجه نظام خانواده است. در حدیثی از امیرالمومنین علیه السلام آمده است: وانما قلب الحدث کالارض الخالیة ما القی فیها من شی‏ء قبلته فبادرتک بالادب قبل ان یقسوقلبک ویشتغل لبک ... واجمعت علیه من ادبک قبل ان یکون ذلک وانت مقبل العمر ومقتبل الدهر ذونیة سلیمة ونفس صافیة:

قلب جوان همچون زمین خالى است که هر بذرى در آن پاشیده شود مى‏پذیرد; پیش از آن که‏قلبت‏سخت‏شود و فکرت به امور دیگر مشغول گردد، به تعلیم و تربیت تو مبادرت نمودم، همت‏خود را بر تربیت تو گذاشتم، زیرا عمر تو روبه پیش است و روزگارت روبه جلو، داراى نیتى سالم وروحى با صفا هستى.

از حدیث شریف دریافت می شود نقش تربیتی و خوراک فکری که والدین برای فرزنداشان در نظر می گیرند تا چه اندازه اثر بخش و تاثیر گذار است. در جهان بینی اسلام حتی دعای پدر برای فرزندش کارگشاست و جهت زندگی او را تغییر خواهد داد:
عالم بزرگوار مرحوم ملا محمد تقى مجلسى ، پدر بزرگوار علامه محمد باقر مجلسى در خاطرات خود مى گوید: در یکى از شب ها پس از این که از نماز شب و تهجد سحرى فارغ شدم ، حال خوشى برایم ایجاد شد؛ از آن حالت فهمیدم که در این هنگام هر حاجت و در خواستى از خداوند نمایم ، اجابت خواهد شد، فکر کردم چه در خواستى از امور دنیا و آخرت از درگاه خداوند متعال نمایم ؛ که ناگاه صداى گریه فرزندم محمد باقر در گهواره اش بلند شد، و من بى درنگ به خداوند متعال عرضه داشتم : پروردگارا! به حق محمد و آل محمد علیهم السلام این کودک را مروج دینت و ناشر احکام پیامبر بزرگت قرار ده و او را به توفیقاتى بى پایان موفق گردان.

اما متاسفانه دردوره آخر الزمانی این اصل مهم به دست فراموشی سپرده شده و عدم آگاهی والدین از آموزه های اسلامی؛ مشکلات متعددی را به بار آورده است.

بسیاری از فرزندان آخرالزمانی آن هم در جامعه اسلامی، تنها از بعد مادی تامین شده و تحت الگو و جهان بینی دنیای غرب می پوشند؛ می خورند و حتی فکر می کنند و پدران مسلمان ما این امر را نشانه لطف به فرزندان و مجهز کردن آنان به تکنولوژی روز دنیا قلمداد می کنند.

عروسک های گران قیمت باربی؛ تهیه موبایل برای نوجوانان کم سن و سال، عدم آموزش فرایض دینی و واجبات و محرمات و به طور کلی غفلت والدین در انجام آنچه شرع مقدس بر گزدنشان نهاده؛ جوان امروزه را به جامعه ی تقلید کننده صرف از جهان مادی هدیه می دهد. جوانی که مسلمان است اما ربا می گیرد نماز نمی خواند و ... و ظاهر و رفتارش به هر مکتبی می خورد الا اسلام.

به راستی چه زیبا معنا می شود در عصر ما این حدیث گرانبها از رسول اکرم صلی علیه و آله وسلم: ... لا، مِنْ ءابآئِهِمُ الْمُؤْمِنینَ لایُعَلِّمُونَهُمْ شَیْئًا مِنَ الْفَرآئِضِ وَ إِذا تَعَلَّمُوا أَوْلادُهُمْ مَنَعُوهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُمْ بِعَرَضٍ یَسیرٍ مِنَ الدُّنْیا فَأَنَا مِنْهُمْ بَرىءٌ وَهُمْ مِنّى بُرَ آءُ. واى بر فرزندان آخرالزمان از دست پدرانشان! عرض شد: اى پیامبر خدا ! آیا از دست پدران مشرکشان؟ پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: نه، بلکه از دست پدران مؤمنشان که هیچ یک از واجبات دینى را به آنان نمى‏آموزند، و چون فرزندانشان، خودشان، بخواهند بیاموزند، آنان را باز مى‏دارند، و در برابر آن به بهره‏اى اندک از دنیا خرسند مى‏شوند. من با چنین پدرانى بیگانه‏ام و آنان نیز با من بیگانه‏اند.