در مراسم بزرگداشت علیرضا قزوه گفته شد: قزوه آدمی جدی نیست و این باعث می‌شود عده‌ای از آدم‌هایی که جدی هستند، او را جدی نگیرند. مثلا اگر کفش‌هایش را واکس می‌زد و لباسش را اتو می‌کشید، احتمالا وزارت ارشاد در دولت دهم مال ایشان بود.

به گزارش ایسنا، حجت‌الاسلام سیدعبدالله حسینی - مدیر مؤسسه فرهنگی، اسلامی در آفریقای جنوبی - در مراسم بزگداشت علیرضا قزوه که 31 شهریورماه در فرهنگسرای ابن سینا برگزار شد، درباره این شاعر گفت: اولین‌بار شعر علیرضا قزوه را در مجله امید انقلاب خواندم و از این طریق با او آشنا شدم. بعدها زمانی که می‌خواستم کنگره شعری را در مشهد تأسیس کنم، از علیرضا قزوه برای تهیه لیست شاعران طلبه کمک خواستم که او به کمک من آمد.

او در ادامه به ادامه دوستی و همکاری خود با علیرضا قزوه اشاره کرد و گفت: زمانی که قزوه به تهران آمد، در خیابان وحدت اسلامی یک آلونک را اجاره کرده بود. من هم که به تهران می‌آمدم، به آلونک او می‌رفتم و تا صبح برای هم شعر می‌گفتیم و دردهای خود را تقسیم می‌کردیم.

حسینی با بیان این‌که علیرضا قزوه حلقه اتصال بین کل شاعران انقلاب کشور بوده است، اظهار کرد: هر استعدادی که در هر کجای کشور کشف می‌شد، علیرضا قزوه در کشف آن سهیم بود و یا به معرفی و چاپ کتاب او کمک می‌کرد. همچنین به محض کشف استعدادی برای پرورش او همت می‌کرد.

مدیر مؤسسه فرهنگی، اسلامی در آفریقای جنوبی ادامه داد: به نظر من اگر قزوه نبود، ادبیات انقلاب اسلامی چیزی کم داشت و اگر قزوه نبود، شاید این‌قدر استعدادها کشف نمی‌شود و ما در حوزه ادبیات انقلاب این‌قدر پیشرفت نداشتیم.

او با اشاره به انتشار آثار اولیه علیرضا قزوه از جمله «روزگار قحطی وجدان» و «مولا ویلا نداشت» گفت: اگر قزوه این کتاب‌ها را منتشر نمی‌کرد، امروز این بزرگداشت‌ها معنی نداشت. به نظر من، شاعر باید طرفدار باشد و قزوه شاعری است که طرفدار است. شاعری که طرفدار نیست، می‌خواهد وسط راه برود، اما به نظر من شاعر باید صداقت و جسارت داشته باشد که بگوید من سخنگوی این جریان فکری هستم و قزوه این خصوصیات را دارد.

حسینی در ادامه درباره خصوصیات منفی علیرضا قزوه نیز گفت: از خصوصیات منفی قزوه این است که آدمی جدی نیست و این باعث می‌شود عده‌ای از آدم‌هایی که جدی هستند، او را جدی نگیرند. مثلا به نظرم اگر کفش‌هایش را واکس می‌زد و لباسش را اتو می‌کشید، احتمالا وزارت ارشاد در دولت دهم مال ایشان بود. بنابراین فکر می‌کنم اگر در رابطه با ارتباطاتش جدی باشد، اتفاقات بهتری برایش می‌افتد.

او همچنین گفت: اگر قزوه در آمریکا بود، او را بت می‌کردند و روی دست بلندش می‌کردند؛ اما در این مراسم بزرگداشت نصف صندلی‌ها خالی است.

در ادامه مراسم، پرویز بیگی حبیب‌آبادی در سخنانی اظهار کرد: در ایران دو شاعر هستند که در سرودن شعر به شدت به‌روز هستند و واژه‌ها در دست‌شان بسیار نرم است. آن‌ها در هر موضوع و قالبی می‌توانند به راحتی شعر بگویند. یکی از این شاعران علیرضا قزوه است و دیگری احمد عزیزی که سال‌هاست در کما به سر می‌برد.

این شاعر سپس یکی از بهترین‌ کارهای انجام‌شده از سوی علیرضا قزوه را انتشار صفحه شعر «بشنو از نی» در روزنامه اطلاعات دانست و گفت: قزوه این صفحه را بدون هرگونه مرز بندی بین شاعران منتشر می‌کرد و حتا خیلی از شاعرانی که جبهه‌گیری‌های مختلفی داشتند، در این صفحه حضور داشتند. اما وقتی این صفحه برچیده شد، شاعران آسیب زیادی دیدند.

او در ادامه با اشاره به 31 شهریور سال 1359، خاطره‌اش را از این روز که هواپیماهای عراقی فرودگاه مهرآباد را بمباران کردند، بیان کرد و گفت: صبح فردای روز بمباران فرودگاه ما شعر دفاع مقدس را در روزنامه‌ها داشتیم. شاعران اولین حضورها را در جنگ و دفاع مقدس داشتند و در بین هنرمندان بیش‌ترین حضور در جنگ از آن شاعران بود، اما کم‌ترین توجه به آن‌ها شد. الآن نیز به طور کلی درک درستی از روحیه شاعران و شعر نزد مسؤولین فرهنگی ما وجود ندارد و هرچه که هست، سطحی و کلی است.

بیگی حبیب‌آبادی سپس شعر «یاران چه غریبانه» را خواند.

محمدعلی بهمنی از دیگر سخنرانان این مراسم بود که در سخنانی درباره علیرضا قزوه گفت: به باور من، جناب قزوه با دیگران متفاوت است. آنان که او را زیسته‌اند، می‌دانند که او لحظه به لحظه انرژی و خونی در رگ و پی شعر دفاع مقدس بوده است. علاوه بر آن، شعر عاشقانه هم که می‌گوید، یک نوع جوهره، دفاعیه از حیثیت،‌ عشق و شعر در آن وجود دارد.

این شاعر اضافه کرد: قزوه یک انسان متفاوت است؛ هم کارها‌، هم خلقیات و هم معرفتش متفاوت است و من خودم را خیلی مدیون او می‌دانم.

بهمنی سپس شعری با موضوع دفاع مقدس خواند.

در ادامه، عبدالرحیم سعیدی راد با اشاره به چند ویژگی از شعر علیرضا قزوه و کارهایی که او در حوزه گسترش زبان و ادبیات فارسی در کشورهای هند‌ و تاجیکستان انجام داده است، گفت: شاید صد سال دیگر تأثیرات کارهایی که قزوه در هند و تاجیکستان انجام داده است، مشخص شود. فکر نمی‌کنم کسی تا به حال این کارها را انجام داده باشد.

این شاعر همچنین گفت: فکر می‌کنم اگرقزوه بنشیند و بنویسد و کارهای اجرایی را کنار بگذارد، تأثیراتش به مراتب از بیدل و صائب بیش‌تر است.

سعیدی راد سپس شعری طنز با ردیف علیرضا قزوه خواند.

در ادامه این مراسم، امیر خوراکیان - مدیر سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران - به برنامه رسید و در سخنانی گفت: اگر قرار باشد سازمان فرهنگی هنری برای علیرضا قزوه بزرگداشت بگیرد، باید این مراسم مفصل‌تر‌، بزرگ‌تر و باشکوه‌تر باشد.

او همچنین درباره علیرضا قزوه عنوان کرد: در حد صلاحیت صحبت کردن درباره قزوه نیستم، اما در حد خودم و به عنوان یک مخاطب احساس و برداشتم این است که ویژگی‌های متعددی در شعر ایشان وجود دارد. حس و حال و صفای خاص شاعری باعث نشده او از واقع‌بینی و درک مسائل واقعی جامعه غفلت کند؛ بلکه دیدن واقعیت‌ها با ذوق و طراوت وجود و قریحه‌ی ایشان همراه شده است.

سپس علیرضا قزوه در سخنان کوتاهی عنوان کرد: لیاقت بزرگداشت گرفتن را ندارم و فکر می‌کنم آن‌قدر آدم‌ها هستند که دست و پا و جان داده‌اند و کسی هم به آن‌ها توجه نمی‌کند.

او همچنین ترانه‌ای را که برای رزمندگان شیمیایی سروده است، خواند.

حجت‌الاسلام والمسلمین سیدمحمود دعایی - مدیرمسؤول روزنامه اطلاعات - هم خود را به این مراسم بزرگداشت رساند و در سخنانی گفت: از علیرضا قزوه جز فروتنی و صفا‌، انسانیت و مروت چیزی ندیده‌ام. او چه در داخل و چه در خارج منشأ اخلاق و آموزش عملی آن بوده است.

او در ادامه گفت: سال گذشته در یک نظرسنجی او هنرمند مردمی شناخته شد و در کنار شخصیت‌هایی چون شفیعی کدکنی قرار گرفت، ولی ایشان بلافاصله پس از گرفتن جایزه‌اش آن را به شفیعی کدکنی تقدیم کرد که این معرفت و تربیت بالایی می‌خواهد.

دعایی سپس به دورانی که قزوه مسؤول انتشار صفحه «بشنو از نی» در روزنامه اطلاعات بوده است، اشاره کرد و گفت: قزوه در دورانی که احتیاج داشتیم، به صفحات ما وزن داد.

در پایان مراسم از طرف سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران لوح تقدیر و هدیه‌ای به علیرضا قزوه اهدا شد.

حسین اسرافیلی هم از جمله شاعرانی بود که در این مراسم شعرخوانی کرد.

قادر طراوت‌پور (مدیر دفتر شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی)، علیرضا راهب، مهدی مظفری ساوجی و رستم عجمی - شاعر تاجیک - از جمله حاضران در ایران مراسم بودند.