دجّال آخرالزمان و ساحره قرن بيست و يك، با تك چشم جادويي اش، همه را سحر مي كند. جام جهان نمايي كه هر ثانيه، با هزار رنگ و طرح و صدا، سر آدمي را گرم مي كند. بچه ها، با صداي او از خواب بيدار مي شوند و پاي حرف‌هايش مي خوابند. مادرها، موقع ديدن فيلم محبوبشان، ديگر حوصله بچه و سر و صدايش را ندارند. مردها با فوتبال هايش، قرار از كف مي دهند و هيچ كسي را نمي شناسند. تلويزيون، تيشه اي شده بر ريشه درخت رابطه بين اعضاي خانواده؛ تيشه اي نامرئي، كه ريشه هاي درخت رابطه و عاطفه را در كانون خانواده يكي يكي قطع مي كند.
شايد آن دجّال وعده داده شده آخرالزمان را كه يك چشم دارد و موهاي بسيار و از هر مو آهنگ هايي توليد مي‌كند تا مردم را از خداوند دور نمايد، بتوان بر همين رسانه هاي كنوني تطبيق داد كه ابزار گسترش بندگان شيطان شده اند و مردمان را از آسمان دور مي سازند و به انواع لذايذ دنيوي جذب مي كنند... .
...حال پرسش اساسي اين است كه در عصر پر ترافيك تكنولوژي و موج‌هاي الكتروني، چه كسي صلاحيت بيش‌تري براي تربيت و رشد فرزندان ما را دارد، اعضاي پر مهر و محبت خانواده يا مهره هاي بي‌جان و رنگارنگ در چشم جادويي دجّال؟!