در اين شرايط، تيم مذاکره کننده تلاش کرد تا اجازه فعاليت حداقل بيست سانتريفيوژ را که با فناوري داخلي ساخته شده بود، از تروييکاي اروپايي کسب کند . وعيدي مذاکره کننده سابق هسته اي،در زمان دبيري علي لاريجاني در شوراي عالي امنيت ملي در اين رابطه مي گويد: آنها مي خواستند تعليق توسط حکومتي که ادعاي استقلال داشت و به دست همان حکومت صورت پذيرد، اين يکي از استراتژي ها براي تضعيف جمهوري اسلامي بود.

واکاوی عملکرد سید محمد خاتمی در گذر زمان

دانش هسته ايي و استفاده نظامي از آن اگر چه براي اولين بار از آمريکا آغاز شد اما کشور هاي ديگري مانند شوروي سابق، فرانسه، انگليس، چين و .... نيز آنرا دنبال کردند و بدست آوردند.

به گزارش خبرنامه دانشجویان ایران، آمريکايي ها که بدنبال حق انحصاري دانش هسته ايي بودند پس از دسترسي شوروي به بمب هسته ايي در سال 1953 در هشتمين اجلاس مجمع عمومي سازمان ملل متحد طرح تاسيس آژانس بين الملي انرژي اتمي تحت نظارت سازمان ملل متحد را پيشنهاد کردند و مورد تاييد قرار گرفت و اساسنامه آن ژنو مورد تاييد شد.

در سال 1968 پس از دستيابي چين به دانش هسته ايي قراردادي در مجمع عمومي سازمان ملل متحد تصويب شد که جز پنج کشور دارنده سلاح اتمي { آمريکا ، شوروي سابق ، فرانسه ، انگليس ، چين} هيچ کشور ديگري حق تکثير، توليد و انتقال تکنولوژِی يا سلاح هسته ايي را ندارد.

اين قرارداد به «پيمان منع گسترش سلاح هاي هسته ايي» موسوم به « n.p.t » معروف شد. تا سال 2000 جمعا 87 کشور اين پيمان را امضا کردند اما کشورهايي مانند هند، پاکستان و رژيم نامشروع صهيونيستي و ... برخلاف پيمان براي دستيابي به سلاح هسته ايي اقدام کردند و به نتيجه رسيدند.

قبل از انقلاب اسلامي ايران با هدايت آمريکا ايران در صف استفاده کنندگان از دانش هسته ايي قرار گرفت به طوري که رييس جمهور وقت آمريکا براي تبليغ طرح اتم براي صلح، يک راکتور اتمي به ايران تحويل داد.

دولت وقت ايران با حمايت آمريکا ايجاد 23 نيروگاه اتمي با ظرفيت 23000 مگاوات را به شدت دنبال مي کرد. پس از پيروزي انقلاب اسلامي ايران به پيمان منع گسترش سلاح هسته يي وفادار ماند. پس از اتمام جنگ تحميلي در تاریخ 19 دي 1373 ايران قراردادي را با روسيه جهت تکميل نيروگاه اتمي بوشهر به امضا رساند که موجب فشارهاي بين الملي به ايران شد.

آمريکايي ها در تداوم مخالفت هاي بي مورد خود در سال 1377 موفق به تصويب تحريم فن آوري هسته ايي و موشکي ايران در کنگره آنمريکا شدند و با تحميل راي خود در اجلاس سران هفت کشور صنعتي جهان موسوم به G7، ايران را از حق برخورداري تکنولوژِی دومنظوره محروم کردند.

ج) سياست هويج و چماق

جرج بوش رييس جمهور وقت آمريکا براي متقاعد کردن ايران به تعليق کامل فعاليت هاي هسته اي، با روي آوردن به سياست تهديد نظامي ايران، تلاش کرد ايران را تحت فشار قرار دهد هرچند که مردم ايران در راهپيمايي تاريخي 22 بهمن 1381 از حق هسته اي ايران دفاع کردند، و در حالي که اروپا در تلاش بود تا حداقلي از مشوق ها را به ايران ارائه کند، آمريکا حتي ارائه اين مشوق ها از جانب اروپا را نيز منوط به توقف کامل فعاليت هاي هسته اي ايران کرد و در اين شرايط تيم مذاکره کننده ايراني نيز به پاريس رفته و تعليق کامل فعاليت هاي هسته اي حتي در حد فرآوري و تحقيقات را نيز پذيرفت.

آمريکايي ها سرانجام توانستند عليرغم رضايت کامل محمد البرادعي، دبير کل وقت آژانس بين المللي انرژِي اتمي در جريان ديدارش در سال 1382 از تاسيسات هسته ايي ايران و با فشارهاي سياسي، در اقدامي نامتعارف و بدون اخذ راي، قطعنامه شديد الحني را عليه ايران به تصويب برسانند. در بند 6 اين قطعنامه آمده است:

«آژانس از ايران مي خواهد تا بدون قيد و شرط و فوري با دبيرخانه همکاري کند و پروتکل الحاقي را امضا و تاييد و به طور کامل اجرا کند و به عنوان يک تدبير اعتماد برانگيز از اين پس، بر اساس اين پروتکل عمل کند.»

پذيرش اين توافقنامه که به تعطيلي همه مراکز هسته اي ايران منجر شد، فضاي نااميد کنندهاي را در ميان دانشمندان هسته اي ايران به وجود آورد فضايي که دکتر قنادي رئيس پژوهشگاه انرژي هسته اي، آن را بسيار غم انگيز مي خواند.

در اين شرايط، تيم مذاکره کننده تلاش کرد تا اجازه فعاليت حداقل بيست سانتريفيوژ را که با فناوري داخلي ساخته شده بود، از تروييکاي اروپايي کسب کند . وعيدي مذاکره کننده سابق هسته اي،در زمان دبيري علي لاريجاني در شوراي عالي امنيت ملي در اين رابطه مي گويد: آنها مي خواستند تعليق توسط حکومتي که ادعاي استقلال داشت و به دست همان حکومت صورت پذيرد، اين يکي از استراتژي ها براي تضعيف جمهوري اسلامي بود.