یکی از شاگردان آیت الله بهجت در مراسم سومین سالگرد ارتحال ایشان گفت: آیت الله بهجت دو توصیه یکی به خواندن نماز اول وقت و دیگری ترک معصیت داشتند و عبادت را نه از روی عادت بلکه با عشق و برای لذت بردن انجام می‎دادند.

مهر، مراسم سومین سالگرد ارتحال ملکوتی حضرت آیت الله العظمی محمد تقی بهجت دوشنبه 25 اردیبهشت با حضورخانواده ایشان،و جمعی از طلاب و استادان حوزه علمیه و مقامات کشوری در تالار بزرگ وزارت کشور برگزار شد.

در این مراسم حجت الاسلام روحی از شاگردان آیت الله بهجت به تشریح ابعاد شخصیت عرفانی و علمی استاد خویش پرداخت و گفت: ایشان با کهولتشان هرروز به زیارت حضرت معصومه می‎شتافتند و روزی دو ساعت، یک ساعت نشسته و یک ساعت ایستاده به زیارت آن حضرت مشغول می‎شدند. در روضه‎ها و نماز جماعت هم بدین گونه حضور فعال داشتند. در مجالس روضه روی صندلی نمی‎نشست تا از بقیه بلندتر جلوه نکند. اکثرما به خاطر ترس از خدا و نرفتن به جهنم عبادت می‏کنیم، ولی این چیزها برای آیت الله بهجت تنزل بود و ایشان به خاطر عشق و لذت بردن به عبادت مشغول می‎شد.

وی افزود: ایشان دو توصیه به مردم داشتند یکی به خواندن نماز اول وقت و دیگری به ترک معصیت داشتند. عبادت را نه از روی عادت بلکه برای اتصال به خداوند و با عشق و شور و لذت انجام می‏دادند. توصیه ایشان به مسئولین نظام هم حفظ وحدت بود می‎فرمود ای کاش همه علما یک جا جمع می‎شدند و خداوند به آنها عنایت می‎کرد که اختلافاتشان را کنار بگذارند و اگر نشد، چند بار این اجماع را برقرار می‏کردند.

این کارشناس علوم دینی و فقهی تصریح کرد: از رهبران جمهوری اسلامی گرفته تا همینطور برسد به مقامات پائین‏تر به حضور ایشان می‎آمدند و با ایشان راجع مسائل حکومتی مشورت می‎کردند، ولی ایشان هیچ وقت نخواست چهره‏ای رسانه‎ای شوند و هیچ وقت نگفت من.
 

روحی یادآورشد: لحظه به لحظه ایشان به ذکر و فکر می‎گذشت و دائم به یاد خدا بود انگار که دو شخصیت در کنار ما حضور داشت یک شخصیت علمی قوی ایشان با آن نقدهایی که داشتند و یک شخصیت عرفانی ایشان که در عالم دیگری سیر می‎کرد.

وی اذعان کرد: کسانی که به عبادت ظاهری مشغولند و دائم به فکر دنیا و مسائل روزمره‎ هستند با چنین مردی که در ساحت عرفان لحظه‏ای از یاد خدا دور نمی‎شد چقدر تفاوت دارند. با این درجات عالی مرجعیت، هیچگاه فرقی نکرد و با همه برخوردی مهربانانه داشت. برای مسلمین دلسوز به تمام معنا بود واز مصیبت‎های وارده بر آنها غصه می‎خورد.