به گزارش فارس، سفر آقای آمانو به تهران و تلاش برای تقدم تعامل ایران با آژانس قبل از اجلاس ایران و 1+5 در بغداد سوالات متعددی را در حوزه سیاستمداران و اصحاب رسانه بوجود آورد و در این موضوع قضاوت‌های متعددی همراه با خوشبینی و بدبینی مطرح شد.

اگرچه آقای آمانو در مصاحبه کوتاه خود قبل از سفر اعلام نمود که پیشرفت خوبی در دوره‌های اخیر مذاکرات میان ایران و آژانس حاصل شده و فکر می‌کند که اکنون زمان مناسبی برای بازدید از ایران است و تلاش خواهد کرد تا با مقامات عالی رتبه ایرانی گفت‌وگوهای مستقیمی داشته باشد. لیکن همزمان اشاره‌ای داشت مبنی بر اینکه "واقعا فکر می‌کنم اکنون زمان مناسبی برای رسیدن به یک توافق است. هیچ چیز قطعی نیست، اما من همچنان نگاه مثبتی دارم" و نهایتا آمانو قبل از سوار شدن به هواپیما برای حرکت به سمت تهران در فرودگاه وین به خبرنگاران گفت که "هیچ چیز حتمی نیست، اما من هم چنان مثبت هستم و با روحیه‌ای سازنده به آنجا (تهران) می‌روم."

اشاره وی در اصل به خوانندگان مواضع وی، حالتی مشروط و تردید برانگیز القا می‌کرد.

برای درک بهتر از نگاه تاکتیکی غرب به مذاکرات کافی است که به جایگاه سفر آمانو در جورچین و چیدمان بازی غرب در اجلاس گروه 8 و همچنین رهاسازی تیر زهر آگین نمایندگان مجلس آمریکا به مذاکرات بغداد و تلاش رسانه‌ای غرب برای احیاء ادبیات ما قبل اجلاس استانبول -2 توجه شود.

در نگاه اولیه به سفر آقای آمانو چنین برداشت می‌شود که غرب برای تشکیل تعامل بیشتر آژانس با ایران هدفی تاکتیکی را دنبال می‌کند تا عناصر اصلی چانه زنی دچار تغییر وزن شود و همزمان فرصتی را برای کشورهای 1+5 برای افزایش تخمین در رویکرد ایران و خالی کردن دست ایران در مذاکرات اتی را در پی داشته باشد.

اما آنچه که در شرایط فعلی مشاهده می‌شود خروج گفتمان و رفتار غرب از سیاست برد –برد براساس مذاکرات سازنده در استانبول است. در گذشته نزدیک وزیر خارجه آمریکا در اظهاراتش درباره مذاکرات با ایران گفت: به دنبال تدوین راه حلی هستیم که برای همه کشورها از جمله ایران قابل پذیرش باشد. از سوی دیگر همزمان مذاکرات موازی در استانبول و دوجانبه را مطرح ساخت تا در نگاه دیگران خود را با ایران نزدیک جلوه دهد و امروزه نیز این درخواست را از راه‌های مختلف تکرار می‌کنند.

این شیوه دیپلماسی آمریکا و سیاست درخواست برای مذاکرات دوجانبه و پیگیری سیاست تحریم و به زعم خود اجماع سازی علیه ایران خالی از معنا است و به نوعی عدم تعهد غرب به تعاملات را نشان می‌دهد.

در این راستا آقای آمانو بایستی جایگاه خود را بعنوان دبیر کل آژانس حفظ کند و از بازی در زمین دیگران خوداری کند و شخصیت آژانس را بعنوای یک مرجع حفظ و از تبدیل کردن نقش ریاست آژانس به یک فعال سیاسی خودداری کند.