رمضان، ماه توبه و استغفار و ماه آشتی با خدا و ماه پرهیز از گناه و ماه در بند کشیدن هوای نفس و ماه آمرزش گناهان و ماه شب زنده داری و ماه عبودیت و معنویت و تقوا و اخلاص و تعبّد و ماه خیر و برکت است. ماه تلاوت قرآن و مناجات و دعا و اشک و تضرّع است.

حجت‌الاسلام والمسلمین علی شیرازی نماینده ولی فقیه در نیروی قدس سپاه پاسداران در یادداشتی به مناسبت حلول ماه مبارک رمضان نوشت:

خداوند عزیز و مهربان نعمت های فراوانی به ما داده است. شناخت و معرفت خداوند بالاترین نعمت است. یکی دیگر از نعمت ها، محبت اهل بیت علیهم السلام است. نعمت وجود مقدس امام زمان «عجل الله تعالی فرجه» برای همه مسلمانان ثابت شده و قطعی است. نعمت هدایت، یکی دیگر از نعمت های الهی است. انقلاب اسلامی، ولایت فقیه، آزادی، استقلال، نظام الهی؛ همه از نعمت های الهی اند. حیات و خرد، از بزرگترین نعمت های خداوند که به انسان هدیه نموده است. حالت انقطاع الی الله، نعمت بزرگی است که پروردگار به انسان ها می دهد. ایمان به خدا و پیامبر «صلی علی الله علیه و آله و سلم» و اولیای الهی «علیهم السلام» و ایمان به وحی و قرآن و قیامت، عشق به خدا و عمل صالح از دیگر نعمت های الهی است. پدر، مادر، برادر، خواهر، فرزند، رفیق شفیق، معلم دلسوز، مربی دلسوز، همه از نعمت های بزرگ الهی اند. همسر شایسته از دیگر نعمت های خداست. چشم و گوش و زبان و دست و پا و بدن سالم و سلامتی از نعمت های پروردگارند. خوراکی ها نوشیدنی های لذیذ، طبیعت زیبا، پرندگان رنگارنگ، انواع حیوانات و ماشین ها و وسایل نقلیه و هواپیماهای غول پیکر و کشتی های کوچک و بزرگ، نعمت های الهی اند.

خداوند بزرگ و مهربان، انواع و اقسامِ نعمت های مادی و معنوی را در اختیار بشر قرار داده است. وحدت، محبت، برادری، شجاعت، ایثارگری، فداکاری، گذشت، تفاهم، روحیه ی مجاهدت و شهادت طلبی؛ همه از نعمت های ایزد یکتایند.

خداوند در آیه 34 سوره ابراهیم می فرماید: «اگر بخواهید نعمت های خداوند را بشمارید، نمی توانید آنها را با دقت شماره کنید.»

ما ها چقدر قدر این نعمت ها را می دانیم؟ به چه اندازه شاکر این نعمت ها هستیم؟

در آیه هفتم سوره ابراهیم می خوانیم: «همانا اگر شکر کنید، قطعاً نعمت شما را می افزایم، و اگر ناسپاسی کنید، البته عذاب من سخت است.»

پس خودمان می توانیم، نعمت ها را حفظ و یا زیاد کنیم و یا آن ها را از دست بدهیم.

امام صادق علیه السلام می فرمایند: «خداوند هر نعمتی را که به بنده ای داد، از او نگرفت مگر به سبب گناهی که سزاوار سلب آن نعمت شد.» (بحار الانوار، جلد 73، ص 339 )

هر گناهی، سبب سلب نعمت است؛ گناهِ آشکار یا پنهان، گناهِ عملی یا قلبی، گناهِ صغیره یا کبیره.

خداوند در آیه 120 سوره انعام می فرماید: «کسانی که مرتکب گناه می شوند، به زودی کیفر کارهایی را که مرتکب شده اند، خواهند دید.»

در آیه 30 سوره شوری می خوانیم : «اگر به شما مصیبتی برسد، به خاطر کارهایی است که می کنید.»

امام رضا «علیه السلام» می فرمایند: «هر گاه بندگان مرتکب گناهانی شوند که قبلاً انجام نمی داده اند، خداوند بلاهایی را برایشان پدید آورد که سابقه نداشته است.» ( کافی، ج 2، ص 275)

امام صادق «علیه السلام» می فرمایند: «کسانی که بر اثر گناهان می میرند، بیشترند از کسانی که بر اثر رسیدن اجل می میرند.» (امالی طوسی، ص 701)

امام کاظم «علیه السلام» می فرمایند: «در هر شب و روز از جانب خدای عزّ و جل، آواز دهنده ای ندا می دهد: ای بندگان خدا! از نافرمانی خدا باز ایستید، باز ایستید؛ زیرا اگر به خاطر حیوانات چرنده و کودکان شیرخواره و سالخوردگان خمیده پشت نبود، چنان عذابی بر سر شما ریخته می شد که ریزه ریزه می شدید.» (میزان الحکمه، 6540)

این درد، درمان دارد. باید داروی آن را پیدا کرد.

عمار یاسر می گوید: در شهر کوفه قدم می زدم که دیدم امیرالمومنین علی «علیه السلام» نشسته اند و عده ای از مردم گرد ایشان را گرفته اند و آن حضرت برای اصلاح هر فردی به فراخور حالش، نسخه ای تجویز می کند.

به حضرت عرض کردم ای امیر المؤمنین! آیا برای گناهان هم دارویی دارید؟

ایشان فرمودند: آری! بنشین.

من دو زانو نشستم، تا آنکه مردم پراکنده شدند، پس حضرت رو به من کرد و فرمودند: دارویی را که برایت می گویم فراهم کن.

حضرت فرمودند: برگ فقر، ریشه ی صبر، هلیله ی کتمان، بلیله ی رضا، غاریقون اندیشه، سقمونیای اندوه؛ آن را با آب پلک ها مخلوط کن و در دیگ نگرانی بجوشان و زیر آتش ترس قرارش ده؛ سپس آن را از صافی بی خوابی بگذران و در حالی که (از آتش عشق و فراق) می سوزی؛ بنوش. این است دارو و درمان تو ای دردمند.  (مستدرک الوسائل، ج 12، ص 171)

فکر و صبر و رضا به رضای الهی و اندوه و اشک و ترس از خدا و نگرانی از قبر و قیامت و شب زنده داری و وصل شدن به خدای عزیز و مهربان؛ داروی درمان گناهان و حفظ نعمت های الهی است.

فقر خود را دیدن در برابر خدای غنی و خود را ضعیف و ذلیل و حقیر و مسکین دانستن، درمانِ دردِ گناه است.

بهترین ظرف برای درمان درد بشر، ماه مبارک رمضان است.

نبی مکرم اسلام حضرت محمّد بن عبدالله «صلی الله علیه و آله و سلم» می فرمایند: «رمضان، بدین سبب رمضان نامیده شده است که گناهان را می سوزاند.» (کنز العمال، 23688)

رمضان، ماه توبه و استغفار و ماه آشتی با خدا و ماه پرهیز از گناه و ماه در بند کشیدن هوای نفس و ماه آمرزش گناهان و ماه شب زنده داری و ماه عبودیت و معنویت و تقوا و اخلاص و تعبّد و ماه خیر و برکت است. ماه تلاوت قرآن و مناجات و دعا و اشک و تضرّع است.

پیامبر بزرگوار اسلام حضرت محمد بن عبدالله «صلّی الله علیه و آله و سلم» فرمودند: «ای مردم! همانا ماه با برکت و رحمت و آمرزش به شما روی آورده است. این ماه (رمضان) نزد خدا بهترین ماه است و روزهایش، بهترین روزها و شب هایش، بهترین شب ها و ساعت هایش، بهترین ساعت هاست. در این ماه به مهمانی خدا دعوت شده اید و در زمره بهره مندان از کرامت خداوند قرار گرفته اید.»

خصوصاً شب های قدر این ماه بزرگ، بهترین ظرف برای بخشیده شدن گناهان و وصل شدن به خدا برای نزول نعمت ها و حفظ نعمت های الهی است.

شب قدر، شبی است که از هزار ماه برتر است. شب نزول قرآن، تقدیر امور و شب غفران الهی است.

شب قدر، شب وصل و دعا و تضرع و مناجات و اشک توبه و انابه است.

شب قدر، شب عبادت و بندگی خالصانه است و عبادت در آن شب، فضیلت فراوان دارد و به بهره برداری از آن شب گرانسنگ، در نیکویی سرنوشت یکساله، بسیار مؤثر است.

خداوند عزیز و بزرگ در شب قدر حوادث یک سال انسان را تقدیر می کند و زندگی، مرگ، رزق، سعادت و شقاوت انسان ها را در این شب مقدّر می گرداند.

خداوند در سوره ی قدر می فرماید: «فرشتگان و روح در این شب به اذن پروردگارشان نازل می شوند.»

آنان در شب قدر به انسان ها «درود» می فرستند و آنان را تکریم می کنند.

انسان های حقیقی، همواره خود را برای درک شب های قدر آماده می کنند و در آن شب بزرگ، تمام تلاششان بهره برداریِ کامل از شب قدر است.

شبی که می تواند آدمی را از گناه و غفلت جدا کند. پاکش نماید. بر نعمت هایش بیفزاید و دارائیش از نعمت های الهی را بیمه نماید.

شب قدر خودش نیز از نعمت های بزرگ الهی است که عقل بشر از فهم و درک عظمت آن عاجز است؛ چه اینکه خداوند بزرگ در سوره ی قدر می فرماید: «و چه می دانی که شب قدر چیست؟» عظمت پاداش درک این شب را نمی دانیم!

بیدار بودن شب قدر و احیای آن با دعا و مناجات و توسل و نماز و قرآن و تضرع، مورد سفارش اولیای الهی بوده است.

تقارن شب قدر با شب نزول قرآن مجید، بیانگر این نکته است که سرنوشت انسان ها به قرآن گره خورده است. اگر با قرآن مأنوس شویم، آن را تلاوت کنیم، در آن تدبر نماییم و دستوراتش را در زندگی پیاده کنیم، خداوند نعمت هایش را بر ما مضاعف می گرداند.

به یقین یکی از پایه های شکر نعمت های الهی، بهره گیری از قرآن کریم، خصوصاً در ماه رمضان و شب های قدر است.

در شب قدر، ارتباط زمین با آسمان، مُلک با ملکوت و طبیعت با ماوراء طبیعت برقرار می شود.

راحت می شود به دامان الهی برگشت و راه صعود را برای خود ترسیم کرد.

از لحظه لحظه ها ی ماه مبارک رمضان و شب های قدر بهره ببریم که اگر در این اوقات بخشیده نشویم، امیدی به سایر وقت ها نیست.

پیامبر اکرم «صلی الله علیه و آله و سلم» می فرمایند: «کسی که در ماه رمضان آمرزیده نشود، در کدام ماه آمرزیده خواهد شد؟» ( امالی صدوق، ص 52)

تصمیم بگیریم با روی آوردن به درگاه الهی و وصل شدن به خدا در ماه مبارک رمضان، گناهانمان را پاک کنیم. ماه رمضان، ماه سوزاندن گناه است. با نابودی گناهان، بلاها دفع می شود. با نابودی گناهان، بیماری کرونا رخت بر می بندد. با نابودی گناهان، نعمت های گرفته شده باز می گردد. با نابودی گناهان، بهره گیری از نعمت ها آسان می شود. با نابودی گناهان، آسایش و آرامش بر زندگی بشر حاکم می گردد. با نابودی گناهان، مشکلات جامعه ی بشری رفع می شود.

از گناهان و غفلت های گذشته توبه کنیم و تصمیم بگیریم در آینده گناه نکنیم. همه گناهان؛ ولو گناه کوچک را ترک کنیم. به کوچک بودن گناه نگاه نکنیم، ببینیم چه کسی را معصیت می کنیم.