معاون وزير خارجه آمريكا اعلام كرد اعمال فشار و تحريم هاي اقتصادي عليه ملت ايران با مشورت برخي سران گروه هاي مخالف در ايران صورت مي گيرد.
مايكل پازنر در گفت وگو با يورونيوز، اظهار داشت: تحريم ها احتمالا در درجه نخست مردم عادي و طبقات ضعيف را تحت فشار قرار مي دهد اما چاره اي وجود ندارد. شما نمي توانيد تحريم ها را چنان طراحي كنيد كه تنها مقامات كشور را هدف قرار دهد.
وي اضافه كرد: ما بايد به صداي كساني كه در داخل هستند گوش كنيم و از آنها الهام بگيريم. روشن است كه گروهي از سران نيروهاي دموكراتيك در ايران خواهان اعمال فشار بر دولت از طريق تحريم ها هستند.
معاون وزارت خارجه آمريكا به اسامي اين افراد اشاره اي نكرد اما با مروري به برخي مخالف خواني ها در داخل به بهانه تحريم ها مي توان روشن كرد كه چه كساني با فشار سياسي - اقتصادي غرب هماهنگ شده اند.
پازنر در اين مصاحبه گفته است: دولت ايران دولت ديكتاتوري و سركوبگر است. جنگ سرد ميان ايران و دولت هاي غربي كه ايران را به خاطر برنامه هسته اي تحت فشار گذاشته اند ادامه دارد. اوضاع ايران از ديد ديگر نيز بسيار وخيم است و آن اينكه سركوب ها اوضاع را بسيار دشوار مي كند. مخالفان خسته شده اند، آنها آزادي و دموكراسي مي خواهند و از آنچه در خارج ايران گفته مي شود احساس دلگرمي مي كنند. ما وقت و انرژي زيادي در رسانه ها صرف مي كنيم كه بگوييم پشت مردم ايران و مخالفان ايستاده ايم. ما مي دانيم كه فعالان سياسي و وبلاگ نويسان هدف اقدامات رژيم هستند.
وي در بخش ديگري از مصاحبه با يورونيوز با اين سوال خبرنگار مواجه شده كه هيلاري كلينتون ضمن اعلام پيروزي در ليبي گفته بود اين معرف قدرت هوشمندانه آمريكاست اما پس از وخامت اوضاع در اين كشور، آمريكا خود را كنار كشيده و مي گويد مردم ليبي مسئول عواقب انقلاب خود هستند، آيا اكنون اين چنين به نظر نمي رسد كه قدرت هوشمند آمريكا چندان هم هوشمند نبوده اند؟
معاون وزيرخارجه آمريكا با طفره از سوال خبرنگار گفت: مردم ليبي براي آينده شان برنامه ريزي نكرده بودند. فكر نمي كنم مسئله فقدان هوشمندي باشد. دولت به بخش هاي بزرگي در كشور كنترل ندارد. اين انتقال قدرت از طرف ما نبود بلكه از طرف مردم ليبي بود كه انقلاب كردند. آنها اين فشار را بدون طرح نقشه براي آينده كردند.
اظهارات معاون وزيرخارجه آمريكا درباره تحريم ها عليه ملت ايران در حالي است كه اخيرا هاموند وزير دفاع انگليس به آبزرور گفته بود: اگر سطح اعمال فشارهاي اقتصادي بر ايران به اختلال تهديدكننده نظام و ابراز مخالفت در خيابان تبديل شود، در اين صورت احتمالا مسير ايران را تغيير خواهد داد.
به گفته وي اين تحريم ها بايد حاكميت را تهديد كند تا تغيير موضع دهد. اگر آثار فشار اقتصادي به نا آرامي در خيابان منتهي شود، آن هنگام نظام ممكن است تغيير موضع دهد.