وقتی دقایق پایانی بازی پرسپولیس و استیل آذین، دستخوش آن اتفاقات تلخ شد؛ خیلی ساده می‌شد حدس زد که اینک هیچکس به اندازه "عادل فردوسی پور" از این اتفاق ذوق زده نشده است. حدسی که خیلی زود به تحقق پیوست و نشانه‌های خوشحالی موصوف در وجنات مجری نود در برنامه بعد از این بازی، کاملا هویدا بود.

اساسا به بیراهه نرفته ایم اگر مدعی شویم، برنامه فردوسی پور، زنده است به "حاشیه" و به نظر می‌رسد این ادعا نیز گزافه نیست که رابطه 90 و حاشیه در فوتبال این روزهای کشورمان، ارتباطی علّت و معلولی است. جالب است بدانیم گاهی اوقات که فوتبال کشور از نظر حاشیه استثنائا دچار رکود می‌شود، فردوسی‌پور خوب می‌داند چه کند تا برنامه‌اش "هات" و پربیننده بماند. در این مواقع، "آرشیو" پر و پیمان صدا و سیما یک گنج ارزشمند برای فردوسی‌پور محسوب می‌شود. او با دقت می‌کاود و از میان حواشی درخور ایام ماضی فوتبال یکی را دستچین می‌کند و به این بهانه دعوایی جدید به راه می‌اندازد.

البته در موارد معدودی هم او برنده این میدان نیست؛ همین چند وقت پیش بود که فردوسی‌پور در برنامه‌ای از محمود یاوری خواست روی آنتن تلویزیونی از اختلافاتش با علی پروین سخن بگوید که البته یاوری با زیرکی خاصی دست فردوسی‌پور را خواند و به او گفت: "عادل جان در این قبر، مرده‌ای پیدا نمی‌کنی!"

ابزار مجری جسور برنامه نود، برای استفاده هرچه بهتر از این حاشیه‌ها نیز در نوع خود جالب است. "تحقیر" و "تمسخر"، مهمترین و موثرترین این ابزارها محسوب می‌شود. "90 درجه"، بارزترین آیتم از برنامه نود است که از این دستمایه به بهترین شکل ممکن استفاده می‌کند و به صورت کاملا متهورانه‌ای افراد را از دم تیغ هجو و تمسخر می‌گذراند. دامنه این دست انداختن‌ها به فوتبالیستها و افراد دخیل در فوتبال محدود نمی‌شود و نود در سایه تساهل و چراغ سبزهای مکرر مسئولان صدا و سیما و شبکه سوم حتی به تمسخر غیرفوتبالی‌ها نیز مبادرت می‌ورزد.

او حتی حسین رضازاده را هم از هجویات خود که کاملا رنگ و بوی اتهام زنی دارد در امان نمی‌گذارد و درباره رییس فدراسیون شدن وی می‌گوید: "این اواخر دوپینگ و صحبت از دوپینگ خیلی مد شده و تازگی‌ها مثل اینکه هر کی دوپینگ کنه رئیس فدراسیونی چیزی می‌کننش!"؛ فردوسی‌پور حتی در یکی دیگر از بخشهای "نود درجه" درباره ممنوع المصاحبه شدن علی دایی در آن مقطع می‌گوید: "کمیته انضباطی دایی را ممنوع المصاحبه کرده است اما او اگر می‌خواهد مادام العمر محروم شود سری به همشهری‌اش [رضازاده] بزند!" [1]

دست بر قضا، "ورود به مسائل غیر فوتبالی" یکی از حربه‌های بسیار مهم فردوسی‌پور جهت تلقین آراء و افکار خاص غیرفوتبالی خود در پوشش مسائل فوتبالی به افکار عمومی است و او این کار را با رندی و تبحری شگرف انجام می‌دهد.

فردوسی‌پور تنها کسی است که در سایه آزادی بی‌قید و مرزی که از سوی مدیران سازمان صدا و سیما به او هبه شده است، می‌تواند تصمیمات دولت منتخب ملت ایران را "شو" و "نمایش" بخواند و نمایندگان مجلس را سیاسی کار و "رای جمع کن" قلمداد نماید.

فردوسی‌پور تنها کسی است که با وقاحت تمام روی آنتن جمهوری اسلامی ایران می‌تواند از مهمان برنامه‌اش بپرسد که احیانا شما صدای من را از تلویزیون و یا "ماهواره" می‌شنوید‌؟ و وقتی پاسخ مهمان تلفنی "ماهواره" است، مجری نورچشمی می‌خندد و صراحتا می‌گوید: "خوش به حالتون. پس مشکل پارازیت و نویز و این مسائل را ندارید!"

فردوسی‌پور تنها کسی است که در برنامه‌های متعددی از نود، می‌تواند صراحتا وارد مسائل امنیتی و انتظامی کشور شود و نیروی انتظامی را به خاطر انجام وظایف خود به دفعات مورد عتاب و سرزنش قرار دهد و بگوید: "امیدوارم نیروی انتظامی، حداقل در برخورد با مردم، چنین خشونتی[اشاره به برخورد ناجا با فریادشیران در جریان یکی از مسابقات لیگ] به خرج ندهد."معلوم نیست عملکرد دولت و مجلس، پارازیت ماهواره‌ها نحوه برخورد نیروی انتظامی، تبلیغ فیلم سینمایی "جدایی نادر از سیمین"، تمسخر فیلم "اخراجیها"، تمسخر تعطیلات اعلامی توسط دولت، مسئله دوپینگ در وزنه‌برداری، انتخابات آینده شوراها و مجلس شورای اسلامی، سفر استانی رییس جمهور به اردبیل، عرض سلام و ادب به سید حسن خمینی و... چه ارتباطی به یک گزارشگر فوتبالی و یک برنامه مختص به فوتبال می‌تواند داشته باشد؟! آیا 10-12 سال پیش که نود به عنوان یک برنامه "فوتبالی" کلید زده شد، فردوسی‌پور گزینشهای لازم جهت ورود به مسائل سیاسی، امنیتی، اجتماعی و... را نیز طی کرده بود؟

این سوال، آن گاه بیشتر خودنمایی می‌کند که بدانیم خبرهای مکرری از "مواضع خاص" فردوسی‌پور در محافل خصوصی و عمومی (غیر از برنامه‌های صدا و سیما) به گوش می‌رسد.

یکی دیگر از ابزارهای مهم فردوسی‌پور در "هات کردن" هرچه بیشتر مولود تلویزیونی اش، عبور از خط قرمزهای اخلاقی و شرعی و نشان دادن صحنه‌های نامتعارف به خصوص به بهانه آیتم "دوربین 90" می‌باشد. صحنه‌های برهنه از بالاتنه بازیکنان و حتی تماشاگران و هواداران، نشان دادن مستمر صحنه‌های رقص و پایکوبی توسط بازیکنان و هواداران تحت پوشش عبارت "حرکات موزون"، رسمیت دادن تلویحی به "روز ولنتاین" و قبح زدایی از این مناسبت انحرافی[2]، نشان دادن تصاویر برخی بازیکنان موفق کشورمان همراه با کراوات و... مواردی از دهها نمونه استفاده فردوسی‌پور از این ابزار می‌باشد."اتهام پراکنی" و "مچ گیری"، دو ابزار کلیدی دیگر برنامه نود برای ایجاد حاشیه می‌باشد. چند نمونه از اتهام‌زنی‌های این برنامه را در سطور قبلی مرور نمودیم. به عنوان نمونه در همین برنامه اخیر نود، عادل فردوسی‌پور با اعتماد به نفس کامل، چشم به دوربین می‌دوزد و ادعا می‌کند علت جریمه‌های بالای اخیر کمیته انضباطی، تامین کردن قسط اول دستمزد کارلوس کی روش بوده است!

اینک پس از گذشت یک دهه از آغاز برنامه نود، فردوسی پور، آن قدر جایگاه خود را محکم و تضمین شده می‌یابد که با نهایت استفاده از انفعال متولیان رسانه ملی حتی خود سیما را نیز بارها تهدید نموده است. از جمله وقتی پخش شبکه3 وقت اضافه به او نمی‌دهد وی تعمدا برنامه‌اش را خیلی زودتر از موعد تمام می‌کند و یا در برنامه‌های دیگرش به خاطر آن که بازبینی آیتم‌های برنامه جنجالی‌اش قدری طول کشیده، متولیان را تهدید به قطع برنامه می‌کند و یا آنکه در همان برنامه نیش و کنایه‌هایش را روانه مدیران خود می‌کند.

شاید در آینده‌ای نزدیک مشخص گردد که "نود" یک نقطه سیاه بزرگ در کارنامه "عزت الله ضرغامی" محسوب می‌شود. در دهه‌ای که نود روی آنتن سیمای جمهوری اسلامی ایران بود نه تنها فوتبال ایران، پیشرفت چندانی نکرد و هر هفته نسبت به قبل دچار عقبگرد شد؛ بلکه این برنامه تبدیل به سنگری کارآمد برای زیر سوال بردن ارزشها، اخلاقیات، خط قرمزها، نظام جمهوری اسلامی ایران و ... شده است. همانگونه که بدل این برنامه در حوزه سینما نیز در حال دنبال کردن این رویه آن هم به صورت غلیظتری از نود می‌باشد.

پی نوشت:

[1]. اشاره به ادعای مقصر بودن رضازاده در محرومیت مادام العمری حسینی در وزنه برداری

[2]. فردوسی‌پور در حالی که تصاویر بوسه‌های خلعتبری بر صورت محسن ترکی را در مسابقه‌ای که یکشنبه(روز قبل از ولنتاین) برگزار شده نشان می‌داد می‌گوید: "انگار خلعتبری یک روز زودتر، محبتش گرفته است!"