دغدغه مردم

مهمترین دغدغه مردم و نقل مجالس آن ها موضوع گرانی و تورم سرسام اوری است که در ماه های اخیر برشانه آن ها سنگینی می کند. مردم می پرسند عامل اصلی این گرانی ها چیست آیا واقعا نمی توان جلوی آن ها راگرفت و بازار را کنترل کرد؟ در ایام انتخابات در کشورها از جمله کشور ما همواره این گونه بوده است که سعی می شود برای مردم گشایشی ایجاد کنند نه این که مردم را در تنگای بیشتری قرار دهند، پس چرا در انتخابات اخیر مردم در تنگای گرانی قرار داده شدند آیا این گونه کارها عمدی نبود؟ چرا دولت در روز پس از انتخابات به فکر کنترل بازار بر آمد و قبل از آن در سکوت مطلق به سر می برد؟ مردم می پرسند آیا وضع اسفناک فرهنگی در کشور را نمی شود علاج کرد؟ آیا برای حل معضل بی حجابی راهی وجود ندارد؟ آیا اصل 27 قانون اساسی که مربوط به ضرورت امر بمعروف و نهی از منکر است بی دلیل و از سر اتفاق در قرآن آمده و در قانون اساسی گنجانده شده است؟آیا موضوع اسلامی شدن دانشگاه ها و اسلامی کردن علوم انسانی که از مهم ترین رسالت های امروز کشور است و بیش از 32 سال از توقف آن می گذرد نباید آغاز گردد؟ مردم می خواهند که نظارت واقعی بر امور صورت گیرد و مطمئن شوند که مسوولان وظایفشان را درست انجام می دهند و بودجه های بیت المال نیز درست و به جا هزینه می شود؟

دغدغه برخی مسوولان

برخی مسوولان کشور به جای جدی گرفتن دغدغه های مردم به فکر افزایش قدرت خود و حزب و دار دسته خویشند. در واقع دغدغه اصلی آن ها جنگ قدرت و کسب قدرت بیشتر است. در انتخابات بحث بر سر این بود که در اختیار داشتن کرسی های بیشتر یک وظیفه است و باید برای آن کوشید و پس از آن، بحث ها بر سر این بود که ریاست مجلس و هیات رییسه در اختیار چه کسانی قرار بگیرد. یکی از اصول گرایان باسابقه که اخیرا حزبش در انتخابات مجلس شکست سنگینی را متحمل شده است اظهار داشته بود که کلید ریاست جمهوری بعدی در دستان گروهی است که ریاست مجلس به عهده داشته باشند از این رو با لابی گری و رایزنی های تامل بر انگیزی در راه این هدف کوشید تا به مراد خود دست یابد. و از این بالاتر برخی مسوولان حتی خدمتشان را برای کسب قدرت بالاتر قرار می دهند؛ تلاش گسترده یکی از مسوولان در عرصه خدمت رسانی همراه با تورهای تهران گردی برای دانشجویان و اهالی فرهنگ همراه با راه اندازی پیش از موعد ستادهای انتخاباتی ریاست جمهوری حاکی از تئوری خدمت برای کسب قدرت بیشتر یعنی در اختیار گرفتن نهاد ریاست جمهوری است. و از این زشت تر آن که  برخی مسوولان اگر احساس کنند دسته و گروه آن ها در قدرت بعدی قرار نخواهند گرفت خدمت رسانی را نیز به مردم کاهش داده از مردم انتقام می گیرند به عنوان نمونه زمانی که جریان انحرافی و حاشیه ساز دولت در انتخابات اخیر از ورود به عرصه انتخابات باز ماند و نامزدهای وابسته به این جریان رد صلاحیت شدند و یا به دلیل عدم اعتماد مردم به آن ها از ورود به بهارستان باز ماندند. بازار دچار تنش جدی شد و با بالا و پایین شدن نرخ ارز و برداشته شدن کنترل از بازار و کالاها و عدم واردات به موقع، گرانی شدیدی بر مردم تحمیل گردید. و درست یک روز پس از انتخابات مرحله دوم، دولت وارد کنترل بازار شد و با عرضه گوشت و مرغ و کاهش قیمت لبنیات در جهت کاهش گرانی ها تلاش شد تا در انتخابات بعدی ریاست جمهوری زیر سوال نباشند.

دغدغه امام و رهبری  

اين عنايت خدا بود كه همه را به اين آزادى و به اين- عرض كنم- استقلال و به اين مقام رسانده است. حالا ما عوض اين كه شكر نعمت خدا را بجا بياوريم و براى خاطر خدا قيام كنيم و براى ملت كار بكنيم، تمام همّمان را صرف كنيم كه اين بيچاره‏هايى كه توى اين زاغه‏ها باز هم نشسته‏اند، اين ها را از اينجا بيرون بياوريم، جايى برايشان درست بكنيم، آب و برق اين مملكت را درست بكنيم، خوب، الآن شما مى‏دانيد كه در بعضى از جاها هيچ ندارند. هيچ. بعضى از جاهايى كه ديروز يكى از آقايان كه آمده بود از طرف بختيارى و آن جاها، مى‏گفت مردم همه اخلاص دارند، اما هيچ ندارند. بعضى جاهاست هيچ ندارند. براى اين «هيچ ندارها» يك فكرى بكنيد، هى ننشينيد دعوا بكنيد، هى هم دنبال اين نرويد كه همان طورى كه در طاغوت مى‏كرد، شهرها را خيلى مزين كنيد و شهرها را خيلى بزرگ بكنيد و همه همّ دولت و همه بودجه مملكت خرج شهرها بشود و خرج شمال شهر بشود كه باز همان طاغوتي ها از آن استفاده بكنند. براى اين پايين شهري ها، براى اين بيچاره‏ها- اسلام است؛ حكومت اسلام است- براى اين ها فكر بكنيد.همّتان را صرف اين بكنيد، نه صرف اين كه دعوا كنيد. «وقت» وقتى بنا شد كه به دعوا بگذرد، ديگر نمى‏رسد انسان؛ مجال ندارد ديگر بنشيند يك كارى بكند، يك طرحى بريزد براى اين ملت؛ براى اين بيچاره‏ها. من تقاضا مى‏كنم از همه آقايانى كه متصدى يك امرى از امور هستند، چه آن هايى كه در وزارتخانه‏ها و در طبقه پايين‏تر مشغول كارند و چه خود وزرا و چه نخست وزير و چه رئيس جمهور و چه همه كسانى كه در امور هستند، در شوراى انقلاب بودند و حالا هستند، در- عرض مى‏كنم كه- جاهاى ديگر بودند، من از همه‏شان تقاضا دارم كه از اين چيزى كه برخلاف رضاى خداست و برخلاف رضاى اولياى اسلام است و برخلاف رضاى ملت است، اجتناب كنيد. اين دنيا چند روزش آمده پيش شما. اين را خدمت كنيد تا آبرومند باشيد پيش خدا. اين را با دعوا نگذرانيد، با صلح برويد سراغ مردم. اگر برويد سراغ مردم، ديگر دعوا پيش نمى‏آيد؛ براى اين كه، وقت دعوا نمى‏ماند. اما افسوس اين است كه شما مشغول دعوا هستيد و از مردم غافل! نه اقتصاد را توانستيد درست كنيد و نه‏امنيت را توانستيد درست كنيد و نه هيچى! همه‏اش دعوا و همه‏اش با هم دعوا. همه توى تهران نشسته‏اند دعوا مى‏كنند. اين صحيح نيست. اين خلاف اسلام است؛ خلاف اخلاق اسلامى.( صحيفه نور، ج‏13، ص: 205)